دلنوشته

عزیزان سلام
یکی از راههای شاد بودن بها دادن به کودک درون است،آیا کودک درون شما فعال است و گاهی بسرتان میزند مثل دوران کودکی شادی کنید.
ولی امروز شاهد کودکانی بودم که خبری از کودکی درونشان نبود.
مدرسه ای با ۶ کلاس و ۲۳۰ دانش آموز دختر خردسال ،در هر کلاس حدود ۴۰ دانش آموز و کلاسهایی که معلم فقط پشت میزش و پای تخته کوچکش جای میگرفت و حتی امکان رفتن به انتهای کلاس را نداشت ،اینها به کنار کلیه دانش آموزان زیر خط فقر بودند و تعداد سی دانش آموز را دیگر نمیدانم بگویم کجای خط فقر بودند.
دخترکی که کفشهای پلاستیکی تابستانی به پا داشت و دیگری که با خجالت پشت شلوار نازک سوخته اش را از دید ما پنهان میکرد و یا دخترکی که دستانش از سرما میلرزید و توان گرفتن کاسه عدسی را نداشت ،
اولین مدرسه ای بود که کلیه دانش آموزان بقدری گرسنه بودند که پس از گرفتن اولین کاسه عدسی و رفتن به سر کلاسهایشان وقتی دوباره به کلاسشان مراجعه کردم و از آنها خواستم هر کی گرسنه است دستش را بالا بگیرد بدون استثناء همگی دستانشان را بالا بردند و چه سخت بود نشاندن لبخند بر لبان این فرزندان.
با هر لبخندشان پنداری تکه ای از قلبم جدا میشود و در این بین دخترکی را دیدم که از انتهای کلاس رو به من کرد و گفت عمو کمی نان به من میدهی و وقتی نان را گرفت و با لبخندی از من تشکر کرد با کمال تعجب دیدم آنرا در کیسه پلاستیکی که کاسه عدسی خود را درون آن گذاشته بود قرار داد،با تعجب از او پرسیدم عزیزم چرا عدسی را نمیخوری،او سرش را بزیر انداخت و گفت میخواهم برای خواهرم ببرم،
خدایا چقدر این حرف او برایم سخت بود،بغض گلویم را فشورد واشکانم جاری شد،براستی او واقعا کودک بود،دیگر تاب نیاوردم و از کلاس بیرون رفتم و به حیاط مدرسه و پشت مدرسه رفته و زانو زدم اشک ریختم و خدایم را فریاد زدم.دلم شکست و در انتها برای تمام این کودکان دعا کردم واز خدای مهربان بابت داشته هایی که داریم و قدرشان را نمیدانیم سپاسگذاری کردم.در انتها وارد تک تک کلاسها شدم و به همه آنها قول دادم اگر از ته دل چند ثانیه ای بخندند دوباره بیایم و ببینمشان و چه زیبا بود خندها و شادیهای این کودکان بزرگ.
بیایید چند لحظه ای سکوت کنیم و در سکوتمان برای همه این عزیزان دعا کنیم و در آخر کمی هم به داشته های خود فکر کنیم و از خدای مهربان بابت همه انها سپاسگذاری نمائیم.
🎭گروه هنری آرین🎭