درشهرمان امیرکبیر لازمیم تا بگرید!!!

میرزا آقاخان به امیرکبیر که هاهای میگریست، گفت: گریستن، آن هم به این گونه، براى دو بچه‌ى شیرخوار بقال و چقال در شأن شما نیست.
امیر سر برداشت و با خشم به او نگریست، آنچنان که میرزا آقاخان از ترس بر خود لرزید. امیر اشک‌هایش را پاک کرد و گفت: خاموش باش. تا زمانى که ما سرپرستى این ملت را بر عهده داریم، مسئول مرگشان ما هستیم.
میرزا آقاخان آهسته گفت: ولى اینان خود در اثر جهل واکسن آبله نکوبیده‌اند.
امیر با صداى رسا گفت: و مسئول جهلشان نیز ما هستیم.. اگر ما در هر روستا و کوچه و خیابانى مدرسه بسازیم و کتابخانه ایجاد کنیم، دعانویس‌ها بساطشان را جمع مى‌کنند. تمام ایرانى‌ها اولاد حقیقى من هستند و من از این مى‌گریم که چرا این مردم، باید این قدر جاهل باشند که در اثر نکوبیدن آبله بمیرند.
بیائیم صادقانه به یک سوال واضح و صریح پاسخ دهیم، چه کسی برنامه ای اجرائی برای مقابله با جهل ازدواج که در گوشه کنار شهرمان چنبره زده، دارد؟ چه ارگان یا نهادی برای ازدواج غلط عامل بازدارنده، تعریف کرده است؟ براستی درشهر ما، چه کسی برای این همه مهم، تلاش و تکاپوی به نتیجه نرسیده دارد تا برایش بگرید؟
برای خانواده که مهمترین اصل یک اجتماع است باید پایه ریزی قوی داشت، لازم است بذر زندگی مشترک را با تفکری خالی از منفعت طلبی و بدور از سهل انگاری کاشت، سعی و خطا کردن یا اصطلاحا امید خدایی و با چشمانی بسته پای در زندگی گذاشتن، قطع به یقین هزینه های سنگینی ببار خواهد آورد. هزینه هایی که نه تنها دامن زن و شوهر و خانواده های ایشان را میگیرد، بلکه برای سلامت جامعه نیز مخاطراتی دارد.
چگونه است که برای اساسیترین و حساسترین بخش عمر یک انسان، برنامه درست و درمانی نیست؟ چگونه است بخش قابل توجهی از جامعه ای جوان مثل شهر ما، بجای آشنا شدن با مهمترین تصمیم زندگی و پیدا کردن آمادگی ذهنی و منطقی برای ساختن زندگی، روزگار میگذراند یا سرگرم آسیبهایی اجتماعی شده است و هیچ مسئولی وقت پیدا نمیکند، کمی برایشان بگرید؟چگونه است که مشکلات و مخاطرات پایه ریزی غلط زندگی در کوچه پس کوچه های شهر ما، دیده و شنیده میشود ولی هنوز ان طور که باید و شاید قدمی برای واکسینه شدن ازدواجها برداشته نشده است؟ گاهی تفکر و نوع نگاه پدر یا مادری آفت زندگی فرزند میشود و گاه تفکر احساسی فرزند، خود آفت بنیان زندگیش میگردد.
آقایانی که ملبس به لباس پیغمبرید، آقایانی که مسئولیت بررسی و رصد کردن و حل و فصل کردن مسائل و برنامه داشتن برای آینده این شهر هستید، آیا برای این گونه ها، نباید امیرکبیر شد و گریست؟
آقایان شورای فرهنگ عمومی شهرستان ، اداره بهزیستی ، اداره ارشاد و فرهنگ اسلامی ، سازمان تبلیغات اسلامی ، شورای اسلامی شهر ، اورژانس اجتماعی ، هیئات مذهبی و … از نکوبیدن واکسن ازدواج بر پیکر این جامعه، آرامش عضوهایی از دست رفته و عضوهایی دیگر در خطرند، تصور نکنید شما در خطر نیستید، شما و فرزندانتان هم جزئی از این جامعه هستید، شما بر مسندها نشسته اید تا سهم خود را در مسائل پیدا و راه حلش را بیابید.
آقایان مسئول، طلاق و آسیبهای اجتماعی چون آبگرفتگیهای باران اخیر، مسئولینی چکمه پوش میخواهد که قدم بر قلب آسیب بزنند و برنامه هایی هدفمند و مستمر برای آن اجرائی کنند تا از تحمیل خسارتهای بیشتر به جامعه و قشر جوان جلوگیری شود، لطفا بفرمائید کدام برنامه و جلسات هدفمندی را برای ازدواج سالم و موفق برپا کرده اید؟
ازدواج های منتهی به طلاق جز یک شکست بزرگ و جنگی داخلی، افسردگی و هزینه های جانبی برای جامعه چیزی ندارد. طلاق موریانه جامعه است، شادی و نشاط، انرژی و توان یک جامعه را میخورد، برای این موریانه چه برنامه پیشگیرانه ای پیاده کرده اید؟ کدام قانون، کدام جریمه، کدام دستورالعمل بازدارنده ای را پیشنهاد داده اید و برایش بودجه خواسته اید؟ جناب دادستان، وکلای آشنا به چم خم قانون، بر کدام قانون ایرادی یافته، نامه نگاری کرده اید که این معضل را درمانی کنید؟
امروز فرزندان امیرکبیر را دریابید تا فردا شاهد، له شدن بیش از امروز، زیر چکمه های جهل در ازدواج، نباشیم و اینان حقیقتا منتظرند تا این تفکرهای غلط آلوده به منفعت طلبی و گاها احساسی از ازدواج، با پدری کردن شما رخت بربندد؟ چه کسی مسئول سامان دادن به این نوع تفکر و برپائی خیمه ای است که در آن ازدواج سالم تضمین شود؟ صاحب عزای این محفل کیست؟

و اما فرمایش امام رضا علیه السلام که خواندنی است:
همانا خداوند را در روی زمین بندگانی است که در راه نیازیهای مردم می کوشند، آنان در روز قیامت، ایمن و آسوده اند و هرکس که بردل مومنی شادمانی وارد کند، خداوند در روز قیامت، قلبش را شاد می سازد.
محمد مهدی علیزاده فلاح