سنگاب های بیشه در

علامه دهخدا در لغتنامه معروف خود سنگاب را این چنین تعریف می کند:
“ظرف بسیار بزرگ که تواند چند خروار آب گیرد از یک پاره سنگ تراشیده که در مسجدها برای آشامیدن یا وضو دارند”.
در برخی از کشورهای فارسی زبان به آبشخور سنگی برای ستور و دواب هم سنگاب گویند.
اما نقاش طبیعت چنان سنگاب هایی در “بیشه در بافق” به تصویر کشیده که دیدن آن هر بیننده ای را به تعجب وا می دارد و اگر گذرتان به تنگه ای که از میان سنگاب ها عبور می کند، بیفتد در برابر این همه زیبایی و عظمت سر تعظیم فرود میاوری و خودت را در قلب تاریخ و دوران های مختلف دیرینه شناسی و زمین شناسی می بینی.
زیبایی آن زمانی دو چندان می شود و حالت سحرآمیز به خود می گیرد که باران هم در این ناحیه باریده باشد و سنگاب ها پر از آب شده باشند و چک چک و جاری شدن آب در عمق تنگه یا از سنگابی به سنگاب دیگر واقعا تماشایی است.
چشمه سارهای نسبتا دایمی نیز در عمق آن وجود دارد که محل سیراب شدن بزهای کوهی و سایر وحوشی است که در این بیشه زندگی می کنند.
در گذشته، یک سری فعالیت های معدنکاری در ابتدا و ورودی “بیشه در” شروع شده و چهره و‌ منظر آن را نازیبا نموده است که از ادامه این روش و برداشت غیر اصولی آنها جلوگیری شده است و بخصوص اخیرا که با پیگیری دوستداران محیط طبیعی و حمایت مسئولان شهرستان، این سنگاب ها به عنوان اثر طبیعی به ثبت ملی رسیده، می توان به حفظ این جاذبه اکوتوریستی بیشتر امیدوار بود.

محمد زاده رحمانی
عضو هیئت مدیره سازمان مردم نهاد دوستداران محیط زیست استان یزد و فرماندار
شهرستان بافق