” به پاسِ مادرانِ آسمانی ” سوگنامه ای از فرزند برومند بافق در فراق مادر

🌸💝تقدیم به آنانیکه مادران شان زمینی نیست!اما هوایشان را دارد…

حتی از دورترین آسمانِ خدا…💝🌸

کجاست مادرم ؟ وقتی زمانه سخت میگیرد… وقتی که قلبم از بی انصافیِ آدم ها ترک بر می دارد…بغض که میکنم صدای “جانم گفتن هایش” توی گوشم می پیچد، برمیگردم و نیست، اشک میریزم و نیست، درد میکشم و نیست!
و چقدر جای او خالیست…
بدونِ مادر، همه هم که باشند، انگار که هیچکس نیست!
همه هم که تو را بخواهند، انگار که هیچکس تو را نمیخواهد…همه هم که نوازشت کنند، انگار که هیچکس…
مادر “همه” است، همه ی وجود آدم، همه ی دنیای آدم! منهم روزی داشتمش ، منهم در آغوشِ مادرانه ای بزرگ شده ام ، منهم پا به پایِ مادری تمامِ کوچه هایِ کودکی ام را دویده ام، بغض که میکردم دستانِ مادرانه ای برایِ اشک هایم آستین میشد، منهم روزی مادری داشته ام ،کسی که شیطنت های کودکانه ام را به جانِ شیرینش می خرید و من مشتاقانه تماشایش کرده ام وقتی با عشقِ خالصانه اش برایم خوش طعم ترین غذاهایِ دنیا را می پخت، وقتی پارگیِ پیراهنم را می دوخت، وقتی همپایِ کودکی ام می نشست و همبازی ام میشد.
و حالا نیست! به یادِ چهره ی مهربانش می افتم و بغض می کنم، به جای خالی اش کنارِ بیقراری ام خیره میشوم و از درون هزاران بار میشکنم . چقدر در میانِ جمع، تنها و غریبم بدونِ او چقدر بی کسم، و چقدرغمگین و بی پناه…
منی که دیگر کسی را ندارم تا برایم دعا کند ، منی که حواسم نبود و فرشته ام را به دورترین آسمانِ خدا فرستادند، میخواهمش و نیست، می جویمش و نیست، می گریمش و نیست …
آهای دنیا! هرچه میخواهی به من سخت بگیر، من مادری ندارم که آهِ مادرانه اش زمین گیرت کند…
ولی وای به حالت،
وای به حالت اگر مادرم بفهمد!

✍ ع.الف.ش