شهررمضان(۲) درولایت دهه(۴۰_۵۰)
امکانات در روستاها بشدت ضعیف و از لحاظ اقتصادی، فرهنگی ( اولین معلم بنام آقای پویان در سال ۱۳۳۴قدم به مدرسه گرگین آباد ملک اهدائی مرحوم علی انغوزه ای گذاشت)..،بهداشت (اواخر دهه ۴۰ خانه بهداشت بساب در حد تزریقات و قرص و دارو توسط آقای
سیف الدینی)راه اندازی شد،آب آشامیدنی در حوض انبارهای منطقه از سیلاب های بهاری پر میشد، تردد به شهر را ۲ بار در هفته مرحوم سا لک انجام میداد، واوایل شب در قهوه خانه شیطور می ماند وصبح عازم جلگه میشد،وحوالی ساعت ۱۰ صبح به ده علی میرسید.جاده بسیار ناهموار وابتدایی بود،وضع کار خوب نبود ومزدکارگر ۲۵ تا ۳۰ ریال رادرسال۴۵ بخاطر دارم، وعده‌ای هم برای برداشت کتیرا تابستان عازم غرب ومشهد میشدند….
از امکانات امروزی خبری نبود. در چنین اوضاع و احوالی مردم با همان داشته های اندک با عزمی راسخ به استقبال ماه رمضان میرفتند،وبچه های به تکلیف رسیده روزه میگرفتند،
حتی در ایام تابستان.
با افزایش قیمت نفت بعد از ۵۰ وتلاش انجمنها وشوراها امکانات فعلی رقم خورد
اوایل برق نبود، تلویزیون، بلندگو ورسانه ای هم در کارنبود، سحر با بانگ خروس ومناجات شبخوانی توسط مرحومین حاج حسن،،حاج باقر، حاج علی رضا( دربساب) بدون بلندگو انجام می شد. بعداً هم که بلندگو آمد وبچه ها شبخوانی ومناجات مرحوم ذبیحی رااز رادیو میگذاشتید.وروستاه های اطراف را پوشش میداد،اما مرحوم حاج علی رضا به منا جات خود تا آخر ادامه دادند.
شب های قدر با حال وهوای خاص خودش برگزار می شد،وجمعیت بیشتر ی.در مسجد گرد میامدند مخصوصاً ازروستاهای کوچک اطراف،
مرحوم آخوند ملاحسین ( رحمت الله علیه) این عالم متقی،پرهیزگار ومورد احترام مردم درکل منطقه به طرز باشکوهی، شبهای قدررا برگزار میکردند، ایشان اولین کسی بود که بعداز افطاروارد مسجدوسحر خارج میشدند،ایشان دعای سرشب وجوشن کبیر را ازحفظ میخواندند،
ومراسم را بگونه‌ای به یادماندنی وباشوروهیجان (باکهولت سن)برگزار میکردند. البته مرحوم حضرت حجت الاسلام آشیخ مصطفی(رحمت الله علیه) هم با آن صوت دلنشین قبل وبعدانقلاب این مراسم رابه یادماندنی
برگزار میکردند. اما ایشان دراین ایام ۳_۴ مجلس داشتند. که وقتشان کم بود. من کمتر نظیر آن ایام ومجالس سنتی آبا،واجدادی را شاهد بودم.
آن ایام مجالس تا آخرین شب ماه
مبارک بی وقفه ادامه داشت،و رمضان درآن ایام حال وهوای خاص خودش را داشت.
ارادتمند،علیرضا ابراهیمی