یادداشت /آش_امام_حسین و شبکه_سازی_تشکیلاتی
کنار سفره امام حسین تلنگرهایی برای «ایجاد #کادر و #شبکه_سازی» به برکت امام حسین است.
اینجا به برکت امام حسین هر لحظه و هر اتفاقش سرشار از نکته و درس است…
چگونه یک غذا به دست عزاداران حسینی می‌رسد؟
مطالعه «نقش‌ها» و نیز فهم «زنجیره ارزش» آن قابل توجه و الهام‌بخش است.
مراحلی که در این «جریان» طی می‌شود:
۱: باید برای آشپز مقدمات را فراهم کرد. عده‌ای نیروی «پشتیبانی» نخود و لوبیای آش را تهیه می‌کنند. نقش واحد «حمل و نقل» از همین ابتدا دیده می‌شود…
۲: جناب آشپز بر اساس «محتوا» یعنی نخود و لوبیا و «نقشه راهِ» خود، دست به پخت غذا یا همان آش می‌زند.
۳: دیگ غذا حاضر است. عده‌ای باید آن را «بسته‌بندی» کنند و در کاسه‌ها و «ظروف قابل ارائه مخاطب» ظرف کنند.
۴: هنوز خوراک به دست عزاداران حسینی نرسیده است. هر جای این ماجرا بلنگد، غذا به اهلش نرسیده است. اینجا نقش «توزیع» مهم می‌نماید.
البته در طول مسیر، بعضی نقش‌ها هم باید حضوری، دائمی داشته باشد: مثل نقش «حمل و نقل».
نکته قابل توجهی که نباید فراموش کرد این است که هرچند هر لحظه این کار سرشار از «اجر و ثواب» است؛ اما کسی اینجا صرفا به ثوابش دل‌خوش نیست و به آن بسنده نمی‌کند. برای همین تا لحظه شکوهمند تقدیم غذا به عزاداران از پا نمی‌نشیند. اینجا کسی برای رفع تکلیف کار نمی‌کند و «اثربخشی» کار برایشان مهم است!
شاید من علم آشپزی ندانم! اما اگر بسته به «توان، تمایل و نیاز»، جای خود را بشناسم عملا در «خط تولید آش» نقشی ایفا خواهم کرد که از آشپز به تنهایی ساخته نیست. گاهی اجر کمک آشپز شدن کم از اجر آشپزی نیست!
لازم نیست همه آشپز باشند تا امام حسین از آن‌ها راضی شود؛ اصلا بعضی اگر آشپز شوند امام حسین از آن‌ها راضی نیست! چون کار را خراب می‌کنند! مهم آن است که «جایگاه» خودت را بشناسی.
کارهای #فرهنگی نیز به یک چنین «زنجیره ارزشی» و «کادری منسجم و تشکیلاتی» محتاج است؛ #تشکیلات_عاشورایی!
#جای_خودت_را_بشناس!
(از سری یادداشت های عاشورایی)
مهمترین فرد در زنجیره آش امام حسین علیه السلام بانی و نیت او هست
بانی کسی است که مثل یک فرمانده افراد دیگر را باهم هماهنگ میکند
و از همه مهمتر هدف مشترک همه افراد گروه که باید برایشان دارای ارزش خاصی باشد و مقدس باشد