بیاید با در خانه ماندنمان تلاش کنیم تا در مرگ هم وطنانمان شریک نباشیم

این روزها وقتی خبر درگذشت کادر درمانی اعم از پزشک و پرستار را بدلیل ابتلا به کرونا می شنوم، واقعاً منقلب میشوم، بغض میکنم و گاها‌ً اشکم جاری می شود. هرچند واقعیت مرگ را بعنوان حقیقتی که همواره زیر پوست زندگیمان جاخوش کرده است، پذیرفته ام. اما اندوه من بخاطر عمق مظلومیت و ایثاری است که در کار آنها وجود دارد و اینکه می شد آنها قربانی نشوند. انسانهایی که با علم به خطری که آنها را تهدید می کند، ساعتهای بی بازگشت را در مراکز درمانی که گاه فاقد امکانات لازم برای محافظت آنهاست، تا پایان و تا اخرین لحظه ای که میتوانند سرپا بایستند می ایستند.
و چقدر تاسف بار است عمل انسانهایی که این روزها با باورهای سخیف و بی باکی های جاهلانه شان به این کمترین درخواست متولیان سلامت مبنی بر “در خانه ماندن” بی توجهند.
باید به اینگونه انسانها گفت: تو هم در مرگ آن پزشک و پرستار مقصری. تویی که نگذاشتی او کمی بیشتر استراحت کند. تویی که اجازه ندادی او به موقع دستکش و کلاه و گانش را عوض کند. تویی که نگذاشتی او فرصتی بیابد تا به خانواده اش سری بزند و اندکی آرامش و انرژی کسب کند.
بیاید با در خانه ماندنمان تلاش کنیم تا در مرگ هم وطنانمان شریک نباشیم.