کرونا و شکل‌گیری باورها در گستره ی زندگی (قسمت چهارم)
آدمی دو نوع باور دارد، #باور عقلایی و #باور عاطفی.
باورِ عقلایی از سنجش واقعیتِ فعلی؛ توسط منِ انسان به دست می آید. واقعیتی که مرتبط با زمان حال بوده و لزوماً ارتباطی به گذشته ندارد. یعنی در شرایط حاضر، اتفاقی رخ داده و متناسب با آن به نتیجه‌ای رسیده و باوری در فرد شکل گرفته است.
#باورِ عاطفی از گذشته ی فرد نشات می گیرد. این باورها در تجربیاتِ عاطفیِ گذشته‌ی انسان به خصوص در دوران #کودکی شکل می‌گیرد که ممکن است در گذشته منطبق با واقعیت بوده؛ اما لزوما ربطی به واقعیتِ فعلی ندارد. به عنوان مثال؛ ممکن است در گذشته نسبت به یک موضوع #تجربه‌ی خوب یا بدی داشته باشید؛ امروز عقیده و باور فرد نسبت به موضوع همان چیزی است که در دوران #کودکی شکل گرفته است. این باورهای عاطفی عموماً باعث شکل گیری وجدانِ اخلاقی(درست/ غلط) می گردند.
اگر رشد انسان در یک فرآیند درست طی شود، باید در دوران #بلوغ؛ باورهای عقلایی جای باورهای عاطفی را بگیرند؛ یعنی مثل یک کامپیوتر باید اطلاعات مغز بروز شود و این یکی از مهم‌ترین مشخصه‌های رشد انسان است.
اما متاسفانه؛ در بسیاری از موارد #باورهای عاطفی در بزرگسالی، خصوصاً آن هایی که توجیه عقلایی ندارند، به صورت احساس گناه و ترس بروز پیدا می‌کنند. به عنوان مثال،
اگر برای شخصی از کودکی گفته شود که #«نه گفتن» مخصوصا در مواجهه با بزرگ ترها نشانه ی بی‌احترامی است؛ این فرد وقتی بزرگ می شود و وارد اجتماع می گردد، قدرت نه گفتن ندارد!! در نتیجه ضمن “کاهش خلاقیت” و ایجاد “افسردگی” باید شکست‌های پی‌درپی را تحمل کند.
حال به ارتباط کرونا و مصداق های بالا می پرداریم:
همان طور که گفته شد، رفتارهای امروز بزرگترها در ساخت باورها و شخصیت کودکان تاثیر بسزایی دارد.
_این روزها چقدر نگرانیم؟!
_چقدر این نگرانی را به دیگران منتقل می‌کنیم؟! چقدر خودمان با دنبال کردن اخبار بد؛ خودمان را نگران‌تر می‌کنیم؟!
_آیا در مواجهه با بحران کرونا منفعل هستیم یا کاملاً فعالانه و مسئولانه عمل می‌کنیم؟!
_در واقع چقدر در حال مدیریت این بحران در جامعه‌ی اطراف خود هستیم؟!
در این شرایط که برنامه‌ی زندگی به نوعی نامتعادل شده:
_آیا توانسته ایم نظم و ریتم جدید در برنامه ی زندگی خود ایجاد کنیم؟!
_آیا توانسته ایم خودمان را با شرایط جدید تطبیق دهیم؟!
ذکر این نکته اساسی است که، بچه‌ها به دقت به رفتار بزرگترها نگاه می کنند که در این شرایط چگونه عمل می‌کنند؟! (هر چند سخنی نگویند و کاری انجام ندهند). در واقع؛ بزرگترها در حال ایجاد باور و ساخت شخصیت بچه ها هستند. بنابراین، واقعیِ واقعی شاد باشید.