یک خاطره یک درس

درود و سلام همراهان گرامی
خاطره ای دارم از یکی همشهریانمان حدود سال ۷۸ یه جایی یه مراسم ختمی بود و یکی از همشهریان از دنیا رفته بود ما آنجا بودیم همشهری ما با افتخار تعریف می کرد چند روز پیش از مدرسه پسرش از ایشان دعوت کرده اند برای حضور در جلسه انجمن پدران و مادران با معلمان.

ایشان تعریف می کرد معلم از پدرها و مادرهای حاضر در نشست در خواست پول کرده تا با آن پول برای مدرسه راهنمایی دستگاه فتوکپی یا زیراکس بخرند
البته چون سالها گذشته درست یادم نیست بعد آن پدر گرامی تعریف می کرد همه پدر و مادرها پذیرفته اند پول بدهند تا مدیر مدرسه دستگاه فتوکپی بخرد.

ایشان با افتخار تعریف می کرد که با پول دادن پدر مادرها مخالفت کرده و گفته مدرسه به دستگاه کپی نیازی ندارد.

می گفت گفتم: معلم یک هندل بزند و برود آموزش پرورش کپی بگیرد بیاورد و از بچه های ما امتحان بگیرد.

می گفت مخالفت من باعث شد دیگران هم مخالفت کنند و با این کار پول ندادیم تا مدیر مدرسه دستگاه بخرد.

امروز حدود ۲۰ سال از آن قضیه می گذرد و ما شاهد هستیم آن دانش آموز ۲۰ سال پیش امروز پدر شده و کارگر یکی از دستگاهها است.

آن دانش آموز هم درسی نخوانده و خیلی هم موفق نیست و کم و بیش مشکلاتی دارد.

اگر ۲۰ سال پیش پدر ایشان یعنی همان همشهری ما که با خرید دستگاه مخالفت کرد و باعث مخالفت پدرهای دیگر هم شد از شام شب زده بود به معلم پول داده بود و دیگران را تشویق کرده شما هم پول بدهید و معلم دلگرمی دستگاه را خریداری کرده بود برای درس خواندن دانش آموزان بیشتر وقت می گذاشت و امروز این جوان باسواد تر بود و درگیر معضلات اجتماعی امروز نبود و زندگی با کیفیت بهتری داشت باید از گذشته درس آموخت و آن را چراغ آینده قرار داشت.

باید عبرت گرفت برای دانش آموز و معلم وقت گذاشت از معلم حمایت کرد
با دل و جان به معلم و کادر مدارس مثل خدمات،راننده، آشپز و دیگران احترام گذاشت.

برای آبادی و پیشرفت کشور و شهرمان راهی جز ساختن مدرسه و توجه به خواسته معلمان و احترام به آنها و تربیت نسلی با دانش صبور و شکیبا نداریم.

باید تحمل خود را بالا برد هم آزادانه گفت و هم آزادنه شنید.

هم اجازه داد دیگران آزادنه بگویند و بنویسند تا به پختگی لازم برسیم.

روزگار خوش و شادی برایتان ارزومندم

علیرضارنجبر بافقی
یزد شهر صلح و همزیستی ادیان
۲۲ فروردین ۱۳۹۹