رسوایی کرونایی در غرب

ما همیشه گرفتار یک آسیبی هستیم و یک خودباختگی تحلیلی در خود داریم که نگاه میکنیم ببینیم که در غرب چه شد یا چه گفته شد تا ما همان را تکرار کنیم.
حالا هم که گفته می‌شود در غرب خانواده ها در بحبوحه کرونا گرفتار نزاع و دعوا و جدایی شده اند، لاجرم ما و خانواده های ما هم گرفتار خواهند شد!
کانهو ما در همه چیزمان شبیه غرب و یا اصلا خود غربیم!
این همان انگاری ذلیلانه ای که چه عده ای قبول کنند و چه نکنند چندین و چند سال است که ما را عقب زده است.
ما را یا در رکود نگاه داشته و یا اگر راکد نگه نداشته است جهت حرکتش به عقب بوده است!
این خود ذلیل بینی و برای خود هویت فارغ از غرب قائل نبودن کم ضرری نیست! کم آسیبی نیست.
شما گذشته تا کنون را ببینید؛ تا آنجا که ما آنها را مرجع دیدیم بدبخت بودیم تا توانستیم کمی به خود بیاییم پیشرفت ها آغاز شد.
در علوم اجتماعی و آسیب شناسی هم همین است.
مگر خانواده ایرانی با خانواده غربی یکی است که همان آسیبی که در آنجا هست در اینجا هم باشد؟
مگر در ایران و اسلام و سبک زندگی اسلامی، خانواده ها اینهمه جدای از هم هستند؟ در غرب فقط خانواده شناسنامه ای وجود دارد!
کدام روح ؟ کدام محبت ؟ کدام دلبستگی؟ حرف من نیست حرف خودشان است!
بروید کتاب انسان طاغی آلبر کامو را بخوانید، کتاب در باب معنی زندگی ویل دورانت را بخوانید!
خود اینها می‌گویند که انسان غربی تنها شده است! خود ژان ژاک روسو میگوید که سبک زندگی غربی عواطف را کشته است.
غرب در آن شرایط زندگی میکند که چند روز در خانه ماندن مرد و زن کنار هم برایشان عذاب عظماست.
آیا در فرهنگ اسلامی هم اینجور است؟ آیا فرهنگ اسلامی هم زن و شوهر را تا به این حد نسبت بهم کم تحمل میکند؟
شما یک نگاه به نامه امام خمینی به عنوان مرجع دین به همسرشان بی اندازید.
یک نگاه به سبک رفتاری علامه طباطبایی با همسرشان بکنید .
به رفتار امیرالمومنین با حضرت زهرا التفات بکنید..
اصلا این سبک زندگی میتواند منجر به دعوا بشود؟ امام در نامه آنقدر قربان صدقه می‌رفت در واقع چه میکرد؟
این سبک زندگی طلاق دارد؟ دعوا دارد؟ دهان تلخی دارد؟
به هیچ وجه!
هر چند ما ضعیف شده ایم و از آن سبک زندگی دور شده ایم تا حدی ولی ما که هنوز غرب نیستیم!
پس چرا غربی تحلیل میکنیم؟ چرا خانواده ایرانی را با خانواده سستِ منفردِ از هم گسیخته غربی یکی میکنیم ؟
در این کشور هنوز عشق و محبت رواج زیاد دارد..
ما کلا با غرب متفاوتیم!
در همین قضیه کرونا تفاوت ما با غرب روشن بود!
ما نبودیم که سر دستمال توالت دعوا می‌کردیم! غربی ها بودند!!
ما نبودیم که صف اسلحه میکشیدیم!! غربی ها بودند!
ما نبودیم که قفسه ها را خالی میکردیم!غربی ها بودند..
ما چه میکردیم ؟
ما فرزندان خود را می‌فرستادیم تا بصورت جهادی خدمت کنند، ماسک تولید کنند، پرستاری کنند، ضد عفونی کنند!
کمک حال انسان های دیگر باشند .
ما اینهمه با غرب تفاوت داریم! چه لزومی دارد مثل آن ها نگاه کنیم و مثل آنها آسیب شناسی کنیم؟
آنچه برای غرب آسیب است اتفاقا برای ما نعمت است.
قرنطینه برای غرب دعواست، برای ما فرصتی برای ابراز عشق مضاعف و لذت بردن است.
مدام در گوش مردم نباید خواند که با هم دعوایتان میشود! نه نمیشود! اگر اسلامی_ایرانی زندگی کنند نمیشود!
وقتی فرق ما در این حد است که آنها سر دستمال توالت هم دیگر را می‌درند و ما از خود میگذریم باید بدانیم که این تفاوت زائیده همین خانواده ها و همین فرهنگ ها است.
نباید مسائل را تقلیل داد.
یکسان انگاری غرب و ایران تقلیل مسئله است.

زهرا زارعی مدرس حوزه علمیه الزهرا بافق و دبیر کانون دانش آموختگان