مگر ما معلولین انسان نیستیم؟چرا برای ما شغل ایجاد نمی شود؟

به مناسبت هفته بهزیستی مصاحبه ای با یکی از دختران معلول بافقی انجام دادیم و پای صحبت و درد و دل او نشستیم تا بتوانیم از نزدیک لحظاتی از چگونه زندگی کردن آنان را به رشته تحریر درآوریم.

افسون حیدری که با معلولیت جسمی حرکتی شدید سالهاست روزگار سپری کرده و در حال حاضر ۳۰ سال دارد می گوید: ارتباط بنده بیشتر با کارکنان جامعه معلولین است و برای پرکردن اوقات خود به کارهای هنری می پردازم آموزش صنایع دستی در کارگاه دستان پرتوان جامعه معلولین را نیز به عهده دارم.

وی با بیان اینکه با والدین خود زندگی می کنم عنوان می کند:معلولین در زندگی خود هرگز به محدودیت نگاه ندارند اما از نگاههای ترحم آمیز مردم در جامعه اصلا رضایتی ندارند.در گذشته مردم نیمه خالی لیوان و محدودیت های ما را نگاه می کردند الان با فرهنگ سازی این نگاه تغییر کرده ولی هنوز نیاز به فرهنگ سازی بیشتر است.

حیدری به میزان تحصیلاتش تا مقطع اول دوره متوسطه اشاره و یکی از آرزوهای بزرگش را به دست آوردن سلامتی کامل خود عنوان می کند.

او در پاسخ به اینکه آیا انتظارات شما از بهزیستی برآورده می شود تصریح می کند: بله به لطف خدا همه چیز خوب است ماهیانه حدود ۱۷۰ هزار تومان مستمری از بهزیستی دریافت می کنم و علاوه بر آن برای آموزش صنایع دستی در کارگاه دستان پرتوان جامعه معلولین، ماهیانه ۱۲۰ هزار تومان دیگر نیز از این طریق به حسابم واریز می شود البته با توجه به وضعیت اقتصادی در حال حاضر این مبالغ و خدمات کافی نیست و نیاز به حمایت بیشتر مسئولین دارم.

وی همچنین به خواسته هایش از مسوولین شهر اشاره و می گوید:مگر ما معلولین انسان نیستیم چرا کاری برای ما ایجاد نمی شود؟!!!

حیدری می افزاید:مثلا خود من میتوانم کار اپراتوری و برخی از کارهای اداری را انجام دهم.براستی چرا برخی از مسئولین ادارات و شرکت ها اقدامی در این زمینه انجام نمی دهند؟

وی با بیان اینکه معلول هر چقدر هم که معلولیتش زیاد باشد باز یک انسان است و توانایی زیادی دارد خاطر نشان می کند:مناسب سازی شهر باید بیش از پیش مدنظر قرار گیرد چرا که در بسیاری از موارد دچار مشکل هستیم.

او بیان می کند:اگر واقعا برای مسوولین شهر مقدور نیست که کاری به ما بدهند حداقل کمک هزینه درمان،سفر و… معلولین را تامین کنند.‌