یادداشت روز دهم: از حسین(علیه السلام)

و محمد (صلوات الله علیه) درباره حسین (علیه السلام ) فرمود: «اِنَّ الْحُسین مِصباحُ الْهُدی وَ سَفینَهُ الْنِّجاه».

سفینه در عربی یعنی کشتی، کشتی زمانی بکار می آید که آب باشد، دریا باشد، موضوع حرکت باشد و سفر. نجات هم زمانی معنا پیدا می کند که خطر باشد، تلاطم باشد و طوفان.

کشتی با چراغ هدایت است که نجات بخش می شود.بدون نور هدایت، سعادت نشستن بر کشتی نجات حاصل شدنی نیست.

روز عاشوراست و ۳۲ روز از حرکت حسین( علیه السلام) از مکه گذشته، بیایید اسم این ۳۲ روز را بگذاریم هنگامه اوج پرتو افشانی مصباح الهدایی حسین (علیه السلام) در سال ۶۰ هجری.

آنها که در این ۳۲ روز همراهی و همنشینی، اهل هدایت شدند و بر ریسمان ولایت چنگ زدند، شدند اهل سفیه النجاه. نه اینکه فقط بر کشتی نشستند، همجنس شدند. همجنس نباشی در کشتی نجات راه نداری، باید «از حسین» شوی تا حسینی باشی.

اصل هنرنمایی حسین( علیه السلام) همینجاست. یک نفر برای اولین بار آمده دست یک جمع را گرفته، نظام تربیتی ای پیاده کرده که افراد مختلف، در سنین متفاوت را شامل شود، برای تربیت پذیری اختیار داده به افراد، نه تندی کرده نه فشار آورده و نه سخت گرفته بر آنها، در اوج اخلاق و احسان و رحمت آن هم در سخت ترین شرایط یعنی در سرزمینی که شهره است به کرب و بلا، مسیر رشد باز کرده برای ارتفاع.

حالا این کشتی نجات در روز دهم رسیده به سکوی پرواز، سفینه ای با حدود ۱۰۰ نفر که شده اند اهل سفینه.

بزرگ معلم عالم، شب قبل از روز واقعه، قلق گیری کرده، افرادش را برای آخرین بار سنجیده، خیالش از بابت آمادگی عروج آسوده شده، ناجنس در آنها ندیده، اول صبح برای تک تکشان مجوز پرواز گرفته تا رهسپارشان کند به اعلی علیین.

برای حرکت، تونل هایی ایجاد کرده از جنس نور، توانسته حدود دو سوم یاران را در تونل نور تیرباران شدید دشمن در همان ابتدای صبح، عروج دهد به چند عالم بالاتر از دنیا.

قافله سالار، یاران را «من الحسین» کرده، جنسشان را تغییر داده، رسانده به جنسیت خودش، تا همسنخ باشند، ظرفیت و وسعتشان داده بعد آنها را فرستاده به «آسمان حسین»، تا از آنجا تلالؤء داشته باشند و پرتو افشان تا قیام قیامت، تا بهشت‌های بعد از قیامت.

و زینب شاهد این ماجراست، می بیند مکانیسم سفینه النجاتی برادر را و جز زیبایی نمی بیند.

محمد علی قاسم زاده بافقی
۱۴۰۰/۰۵/۲۸