« رویای ناتمام»
یکی از مهم ترین لوازم قدرت, استفاده از سیاست وعده ووعید یا همان تطمیع و تهدید است که هرکدام متناسب با شرایط و مقتضیات زمان ومکان ,کارکردهای خاص خودش رادارد وبرای وادار کردن مردم به سکوت مورد استفاده قرار می گیرد .اما سیاست وعده , بسیارکم هزینه تر از تهدید و توسل به خشونت است چون از یک طرف تفکر آرمان گرایی وایده الیستی درروح وروان جامعه رسوخ کرده است ومردم بیشتر دوست دارند به جای شنیدن حقیقت , در عالم رویا وتخیل زندگی کنند تا رنج ودرد کمتری را متحمل شوند وبدین علت کسانی که قدرت تصویر سازی بیشتری در این آرمان پردازی های واهی داشته باشند, در جذب مردم موفق تر خواهند بود.
از طرف دیگر باورپذیرترین دروغ ها بزرگترین آن هاست چون مردم؛ متاسفانه دارای حافظه تاریخی کوتاه مدت هستند و برخلاف کینه های شخصی و تعصبات قومی و قبیله ای که نسل اندر سال در حافظه تاریخی خود می سپارند , وعده های داده شده ازطرف مسئولان را زود فراموش می کنند یا این که با وعده ی دیگری سریع فریفته می شوند.
یکی از این وعده هایی که هرساله به عنوان خبری خوش ,قصدشیرین کردن کام مردم رنج کشیده دیارمان را دارد وعده عملیات گاز رسانی و تسریع در روند اجرای آن است که به صورت پیامک برای مردم فرستاده می شود ویا در سطح شهر به عنوان اعلامیه ی رسمی خودنمایی می کند و حتی تاریخ آغاز واتمام هم درج می شود تا خلق الله کوچکترین ظنّی به عدم اجرای آن نبرند .
سوالی که دراین جا مطرح می شود این است که چرا هرازگاهی عملیات گازرسانی دربوق وکرنا کرده می شود و دوباره با گرم شدن زمین مساله گاز رسانی سرد می شود؟آیا اتفاقاتی در پشت پرده سیاست رخ می دهد که مااز آن بی اطلاع هستیم یا این که نیاز به مردم, در برهه ای از زمان شدیدا احساس می شود وراضی نگه داشتن موقتی آن ها در دستور کار قرار می گیرد ویا این که اگر خوشبینانه تر به قضیه نگاه کنیم بایدبگوییم مسئولان از سردرد و احساس تکلیف به انجام این کار مبادرت می ورزند.
آیا مسئولان توان تحقق وعده های داده شده را دارند ویا نسنجیده وبدون فکر وتامل وعده ای می د هند به این امید که گذر زمان آن را به دست فراموشی بسپرد؟ آیا آن ها این سخن مولای متقیان(ع) را نشنیده اند : که«المسئول حرٌّ حتّی یَعد»یعنی وقتی ازشما درخواستی می شود,تازمانی که قول انجامش رانداده اید,آزادهستید که انجام آن کار را قبول کنید یاقبول نکنید,اما همین که وعده انجامش رادادید,دیگر آزادنیستید بلکه آنقدرمسئولیت پیدامی کنید که گویی به صورت بنده ی قول وعهد خوددرآمدید وهیچ چاره ای جز انجام آن ندارید.
آیا وعده های ناتمام؛ بدبینی و عدم اعتمادمردم به مسئولان را درپی نخواهدداشت؟ آیا بابالابردن سطح انتظارات وتوقعات مردم وعدم برآورده ساختن آن ها, سلامت روانی جامعه دچار اختلال نمی شود و فاصله مردم از مسولان روز به روز زیادتر نمی شود ؟
پس یک مسئول, نبایدنسنجیده وبدون اندیشه و حساب ,وعده انجام کاری رابدهدبلکه بایدبه خوبی فکرکند وببیندکه آیا توانایی انجام آن را دارد یانه؟چون اگر وعده ای بدهدوبعد,از عهده انجامش برنیایدلطمات جبران ناپذیری بر سلامت جامعه وارد می کندکه تبعات منفی آن تاسالیان متمادی روح وروان جامعه راآزار می دهد.
شاید ذکر این حکایت در پایان خالی از لطف نباشد:
«پادشاهی در یک شب سرد زمستان از قصر خارج شد. هنگام بازگشت سرباز پیری را دید که با لباسی اندک در سرما نگهبانی می‌داد.از او پرسید : آیا سردت نیست؟نگهبان پیر گفت : چرا ای پادشاه اما لباس گرم ندارم و مجبورم تحمل کنم.پادشاه گفت : من الان داخل قصر می‌روم و می‌گویم یکی از لباس های گرم مرا برایت بیاورند.نگهبان ذوق زده شد و از پادشاه تشکر کرد. اما پادشاه به محض ورود به داخل قصر وعده‌اش را فراموش کرد.صبح روز بعد جسد سرمازده‌ی پیرمرد را در حوالی قصر پیدا کردند، در حالی که در کنارش با خطی ناخوانا نوشته بود :ای پادشاه؛ من هر شب با همین لباس کم, سرما را تحمل می‌کردم اما وعده‌ی لباس گرم تو مرا از پای درآورد.»
بازدید: ۷۴
جانا سخن اززبان ما میگویی . من و امثال من تخصص در حرف زدن داریم نه عمل کردن . و هرگز قول نداده ایم که عمل کنیم ولی قول می دهیم که فقط قول بدهیم و این الزاما قول به عمل نیست .