پيامبررحمت

 درعالم امكان  چو درخشيد ستاره          ﺁن نور محمد  بُد و آن نور، يگانه

من بلبل سرمست سرايم به ترانه          زين عشق الهي كه به دل ساخته لانه

اين عشق كند سبزدلم همچوبهاري

گلزار دلم از قدمش مست وخرامان          تابد به سراپرده  جان چون مه تابان

سرسبز كند روح مرا همچو بهاران         من عاشق ديوانه شوم دست به دامان

 حاجت طلبم من زچنين سرونگاري

دروصف چنين ماه درخشنده ي دلپاك      فرمود  كه ((  لَولاك لَما خَلقتُ افلاك))

عالم  شده مخمور زبوي مي اين  تاك       آدم كه سرشته نشده  از دل اين خاك

                            او فلسفه ي خلقت هر ليل و نهاري

او تاج شرف بود وزافلاك  گذ ر كرد      جبريل ز همراهي  او خوف و حذركرد

درطارم اعلي  كه به معبود نظر كرد     اين فخرو سيادت همه با صبروخطركرد

احمد بود آن گلبن وماهم خس وخاري

 قرآن كه همان معجزجاويدرسول است     برصدق همه گفته ي او مهرقبول است

 فرمود كه با عشق نبي اذن دخول است      بركوثرقرآن كه همان نسل بتول است

اين عشق بَرد ازتوهمه صبر و قراري

خورشيد زنورش به دل ابر نهان شد    عالم زرخش مست،چو آن سرو چمان شد

او سيد و سالارزهر كون و مكان شد       مهرش زازل   تا به ابد راحت جان شد

گر عشق محمدت بوَد ت حزن نداري

این نور درخشنده كه شد« اسمُهُ احمد»     آن نور حقيقت كه دراين وصف نگنجد                               تابان شده عالم ز رخ گوهر سرمد           صَلُّوا   عليه    و علي   آل    محمد

چون آب زلالي كه بَرد گرد وغباري

دکتر حسین ارجمند