علی (ع) رادمرد تاریخ

علی (ع) نیک مردی بود خداشناس و حق گو که دل در گرو عمل به فرمان های نیک پروردگار نهاده بود . برای آن بزرگ مرد ، نه نام و نشان مطرح بود و نه شهرت و آوازه . شکیبایی و بردباری وی در برابر نا اهلان ، زبانزد بود . به راستی که اندیشه ای برتر از هم روزگاران خویش داشت . هیچگاه برای بلند کردن نام خود ، در پی آزار دیگری بر نمی آمد . پست و مقامی نمی خواست که به واسطه آن رنگ عوض کند . او پای ثابت یکرنگی بود . حسادت و کینه با او ناآشنا بود . از پیروزی و شادی دیگران دلگرم می شد . خودپسند و خودخواه نبود و از این صفات زشت ، دوری می کرد . علی بزرگ مردی بود که سخن چینان و افترا زنندگان را از خویش دفع می کرد تا یارانش بدانند ، چنین انسان های بی ثباتی در دلش جایی ندارند . وی در تقسیم نیکی ها سهم خویش را به آن کس می داد که محتاج تر بود . اندوخته اش شادی مستضعفان بود و رضایت پروردگار . او روشن تر از آسمان بود و شفاف تر از باران . غم و رنجش ، درد مردم بود . به هیچ دلی زخم نمی زد . بیشتر مرهمی بود شفا بخش . نیشتر زبان حاسدان را دوست نداشت . هیچ کس را گناهکار فطری نمی دانست . عقیده داشت فطرت پاک انسان ، جایگاه خوبی هایی است پسند پروردگار عالم . او عالم را برای آدم دوست  می داشت . انسانیت جزئی جدانشدنی از صفات پسندیده وی بود . یار تنهائی های او ، نخل های استوار بود و چاهای خشکی که تشنه درد دل او بودند تا آن یار خدا با زمزمه دردهایش ، سبک کند آه سوزناک یتیمان و بینوایان را . دعای علی برای اجابت خواسته مردمان بود . ذکر که بر لبانش می‏نشست ، آسمان اخمهایش را باز می‏کرد و آدم شعر بهشت را می‏سرود .

هیچ کس چون علی ، در میان مردم نبود . گروه فقیران ، پیران ، کودکان یتیم ، بیوه زنان و… همه مدیون لطف و بزرگواریهای مردی بودند که دنیا با همه عظمتش در برابر او کوچک می نمود . روان بزرگ آن رادمرد ، به این دنیای تاریک و گذرا آمده بود تا ناجی بسیاری از انسان ها باشد . علی آمده بود تا تنها عامل رستگاری را به انسان نشان دهد . او می خواست خدا را به همه بشناساند و به حق در این راه سختی های بسیاری را تحمل نمود . علی در عین زندگی در جمع ، تنها و غریب بود . علم زمانش را می دانست و دوست داشت هر آنچه را نیک است به دیگران بیاموزد ولی رکود فکری برخی مسلمان نماها ، اجازه نداد دانش بی اندازه علی ، گسترش یابد .

او کوهی از عقل و ولایت و کانون خرد و فضیلت بود . نوری بود که در دل شبهای تار می درخشید و مردم را به سوی حقیقت دعوت می کرد . با نام علی ، نام اسلام به ذهن می آید ، همان گونه که با نام اسلام نام علی همراه است . او پناهگاه پاکان و پرهیزگاران بود و حامی و یاور ملت . چنان به رشته محکم ایمان چسبیده بود که گویی با آن پیوند ابدیت دارد …………

برگرفته از مقاله « مردان نیک خدا » نوشته : عالیه نقیب الذاکرین بافقی