نماینده ای که تخم مرغ هایش شکست

آنچنان که اتفاق افتاده و می دانید، دخیل عباس زارع زاده، نماینده مردم بافق و چند شهر دیگر در مجلس شورای اسلامی در یک اقدام دور از انتظار، بصورت علنی و رسمی از محمدباقر قالیباف حمایت کرد و هر جا نشست و هرکجا برخاست گفت من حامی اویم. اکنون و با انتخاب دیگرگونه مردم، همه تخم مرغ های دخیل عباس شکسته است. چرا او این اشتباه فاحش را کرد و همه ی تخم مرغ هایش را یکجا در سبد قالیباف نهاد؟ چرا از مردی چون او، این خطای بزرگ سرزد؟ مگر در عالم سیاست؛ حزم و دوراندیشی، شرط عقل نیست؟ این چنین بی پروا پرده برانداختن، یعنی چه؟

پرسش در اینجا این است که آیا افرادی که مسئولیتی دارند که آن مسند برایشان اعتبار می آورد(اشخاص حقوقی) می توانند از این دست کارها بکنند یا خیر؟ آیا کسی که نمایندگی مردمی را دارد می تواند به عنوان یک شخص حقیقی از کسی حمایت علنی کند؟ درست مثل کاری که احمدی نژاد برای مشایی دردانه اش کرد و همه ی عقلای قوم او را برای این کار نسنجیده، سرزنش کردند. حتی شنیدم که به همین خاطر پرونده تخلفی هم برای او گشوده شده است. حال سوال این است که آیا نماینده ی ما نیز در مجلس همان تخلف را انجام داده و باید به مراجع ذیصلاح پاسخگو باشد یا خیر؟

اما برای من آنچه غم انگیز و نگران کننده بود و موجب نوشتن این چند کلمه شد، این است که می بینم چگونه کسی چون ایشان، شان و منزلت عالیقدر نمایندگی مردم را در پای بازی خطرناک سیاست می ریزد. بی تردید دخیل عباس زارعزاده، از لحظه ای که نماینده مردم در مجلس شده؛ قبل از اینکه دخیل عباس باشد، نماینده مردم است. اگر اعتباری هم دارد به واسطه همین اعتماد مردم به ایشان است. چگونه توانستند به خودشان این حق را بدهند که درحالیکه نماینده مردم در مجلس شورا هستند، از نامزدی خاص در انتخابات ریاست جمهوری حمایت کنند. که اگر شرایطی چون امروز به وجود آمد نتوانند در مذاکره برای تخصیص اعتبار، دست بالا را داشته باشند.

درپایان به جناب دخیل عباس زارع زاده عرض می کنم، این چه کاری بودید که کردید؟ چرا تخم مرغ های اعتبارتان را شکستید؟ چرا فکر کردید آنچه شما می خواهید و می پسندید، مردمتان هم می خواهند و می پسندند؟ اصلاً چگونه شده است که نماینده ای از نظرات و خواسته های موکلانش بی خبر مانده و راهی رفته که مورد پسند موکلانش نیست؟ جناب دخیل عباس، سیاست حکم می کند که متبحرانه تر عمل کنید. یا شاید بهتر باشد بنویسم، با رویکرد جدیدی که مردم ایران به آن رای داده اند و خواهان رفتارهای عقلانی و نه احساسی در اداره کشورشان شده اند، شما هم در رفتار و گفتارتان تجدید نظر نمائید. این را من نمی گویم، سیاست حکم می کند. سیاست اصلاح. و مگر صدای پایش را نمی شنویم.