افراد موفق می گویند : من اشتباه کردم

بر زبان راندن جمله “من اشتباه کردم” از کسی برمی آید که استاد اخلاقی بزرگ داشته باشد که البته این جملات سنگین را بزرگانی چون میرزا جوادآقا تهرانی علنا می فرمودند . داریم که ایشان در مقام علمی هرگاه می خواستند نظریه کسی را رد کنند هیچگاه با نگاه تحقیر و توهین مطلبی را نمیگفتند و مواظب بودند که هتک حرمت نشود .در همین ارتباط یک روز هنگام درس ، اشكالي به گفته‌هاي صاحب جواهر داشتند، نام ايشان را كه بردند، آنقدر از ايشان تعريف و تمجيد نمودند مثلا صاحب جواهر كسي است كه اسلام را زنده كرده و چه خدمات ارزنده‌اي براي جامعه اسلامي نموده و كتب گرانقدري را تأليف نموده و خيلي تعريف‌هاي ديگر، سپس فرمودند حالا من هم يك نفهمي به گفته‌هاي ايشان دارم و بعد اشكالشان را بيان كردند. در جلساتي كه بزرگان و علماء بودند اگر سئوالي پيش مي آمد، ايشان سكوت اختيار مي‌نمودند تا ديگر بزرگان جواب بدهند و اين به خاطر ادب و احترامي بود كه براي آنها قائل بودند. و اگر اظهار نظري مي‌كردند و كسي مي‌گفت شما اشتباه كرديد يا خودشان مي‌فهميدند كه اشتباه نمودند، علنا مي‌فرمودند: «من اشتباه كردم» و اين جمله را بدون خجالت مي‌فرمودند .

جمله «من اشتباه کردم» را گوینده ای میتواند بدون هیچ تردید و اضطرابی بر زبان براند که با علم به اشتباهش و البته علم به این که ابراز آن ضربه ای به وی نخواهد زد باشد بلکه مطمئن است دیگر این خطا را نمی کند. این عمل علاوه براین که به مخاطب نشان می دهد با فردی مواجه است که ادب و انصاف سرلوحه کار اوست ، بیانگر این حقیقت است که وی از روی خودبینی سخن نمیراند و نقاط قوت مخاطب در بحث را قبول دارد همچنان که بر مطالب صحیح خود پافشاری می کند و نتیجه اینکه این افراد موفق بر محور بیشتر دانستن و درست پرورش یافتن استوارند ، چراکه علاوه بر اینکه بر داشته های خود تاکید بیجایی نمی کنند در ابراز ندانسته های خود در جهت دانستن هیچ تردید وخجالتی از خود نشان نمی دهند .

این روز ها به نظر کمتر کسی از مسئول و فرد عادی از روی انصاف و احترام ، از روی بیشتر دانستن و درست تر عمل کردن سخن میراند ، حتی بعضی از مواقع در شرایطی که اشتباهی هم مبرهن بر اشتباه کننده گردیده ، به اصطلاح فرار به جلو می نمایند .