اسلام خودمان يا اسلام محمدي؟

یکی از آفتهای جوامع دینی برداشت های نادرست از واژه ها و آموزه های دینی است.خسارت بار ترین آفت هم از جانب کسانی است که به دلیل جایگاه و موقعیتی که دارند زبان و قلمشان بر توده های مردم اثرگذار است.لذا به همین جهت است که توصیه کرده اند در امور دین به اهل آن مراجعه شود.به عالم به معنای واقعی آن نه عالم نما.گاهی این عالم در لباس روحانیت است و گاهی در لباس يك معلم و استاد.مهم نیست در چه لباسی است. مهم این است که عالم باشد.در دریای معارف دین غواصی کرده باشد و حقایق را درک کرده باشد.نگاهی کنید به لایه های مختلف جامعه.آنگاه در می یابید که چگونه آموزه های غلط و نادرست عالم نماها بر افکار و عقائد و رفتار مردم در طول زمان اثر گذاشته.افکار و عقائدی که سالها مجاهدت و تلاش می خواهد تا بتوان آنها را با آموزه های ناب و صحیح اسلامی جایگزین کرد.آن هم اگر مجاهدانی پیدا شوند و به این مهم همت گمارند.

به عنوان نمونه تاملی کنید به تعریف و تصویری که در اذهان توده های مردم برای مفهوم ” زهد ” نقش بسته است.زهد يعني رهبانيت.بريدن از دنيا.دوري از اجتماع.بي تفاوت بودن به جامعه و مسائل آن.سيره و گفتار كدامين امام معصوم چنين زاهدي را ستوده است؟

تاملی کنید در واژه” قناعت ” که چگونه برداشت ناقص از آن بهانه ای شده برای عده ای که درهای کار و تلاش و تولید را برخود بسته اند.در حالی که قناعت یعنی قناعت در مصرف نه تولید.اتفاقا در تولید تا می شود باید تلاش کرد.

نگاهی کنید به معنا و برداشت اشتباه از ” استخاره ” که چگونه عده کثیری از مردم به راحتی از برکات تعقل،مشورت،سعی و تلاش در یافتن انتخاب درست، بی بهره مانده اند.

نظري بيندازيد به بعضی از نذریات و وقفيات که هیچ نيازي از نيازهاي جامعه را تامين نمي كند. توصيه كدام امام است كه مال خود را در راهي هزينه كنيم كه دردي از دردهاي جامعه را درمان نمي كند.آن هم در جامعه اي كه بسياري از ارزشها بر زمين مانده فقط و فقط به خاطر عدم كمك مالي.

پيدايش دكانهاي پرازدحام رمالها و دعانويسان سودجو معلول چيست؟ آيا جز اين است كه حقيقت توكل،توسل،تدبير و مجاهدت در برابر مشكلات در قلبها ورود نكرده.

آري حكايت بيراهه هاي جامعه ما اين بيت شاعر خوش ذوق را در ذهن تداعي مي كند:
آنچه ما كرديم با خود هيچ نابينا نكرد                در ميان خانه گم كرديم صاحب خانه را

همه اینها و دهها مورد دیگر که دامنگیر جامعه دینی ما شده معلول سوء برداشت افراد و يا آموزه ها و تفسیر به رای عالم نماهای جاهل است. از طرفي هرگاه عالمان ديني غفلت كنند و يا به وظايف خود عمل نكنند مسلم است كه اين افكار و عقائد رشد بيشتري مي كند و آسيب بيشتري به پيكره جامعه مي زند.بی جهت نیست که گفته اند: ” مداد العلماء افضل من دماء الشهداء “. از طرفی هم فرموده اند :” اذا فسد العالم ، فسد العالم “.

امید که نخبگان و عالمان حوزوی و دانشگاهی و همه آنها که بر لایه ای از لایه های جامعه اثرگذارند، بر جایگزین کردن آموزه های ناب اسلامی با آموزه های نادرست و انحرافی همت گمارند که این خود تلاشي مقدس است.

عليرضا بلنديان بافقي