ماندن در دیروز یا حرکت برای فردا

دوست فاضلم و محقق ارجمند جناب آقای سید محمد میرسلیمانی مطلبی نوشته و اولین تفنگچیان ایران را بافقی دانسته است.

دراینکه حضرت ایشان علاقه وافر به بافق داشته و دارد و مطالعه ی دامنه داری هم در این حوزه انجام داده، شکی ندارم. بیست سال پیش، از نزدیک شاهد تب و تاب او برای راه اندازی مرکز بافق شناسیش بودم که راه افتاد و  مدتی هم دایر بود. این حب فزاینده او به ریشه هایش و اصالت هایش موجب شده، تحقیق شایانی در احوال بافقی ها داشته باشد و به مدد حافظه ی خوب و معاشرتش با خلق و پیشینه خانوادگیش؛ اصل و نسب بسیاری از ما بافقی ها را حتی بهتر از خود ماها بداند. اما همین دلبستگی مفرطش به بافق، باعث شده که گه گاه حرفهایی بزند و نظراتی ابراز کند که در عین اینکه برای من به عنوان یک بافقی باعث غرور و سربلندی است اما به عنوان یک دوست لازم می دانم بر نظرش، تعریضی بزنم.

برای آنکه خیال همه را راحت کنم صریحاً اعلام می دارم که از علم تاریخ جز همانها که در کتاب های درسی آمده چیز بیشتری نمی دانم. اما این مسئله را هم نمی توانم بپذیریم که اولین تفنگچیان ارتش ایران بافقی بوده اند. این طرز نگاه نشات گرفته از حس وطن دوستی است. تقریباً آحاد مردم هم چنین حسی دارند. حتی مردم شهرهای بی در و پیکر و هفتاد و دو ملتی چون تهران خودمان و حتی نیویورک و پاریس و ….

روزگاری استاد باستانی پاریزی گفته بود، از این پس سخنی در تاریخ نگویم مگر آنکه ربطی با کرمان و دیار کریمانش دهم. البته خطه کرمان در حوادث ایران مهم است اما نه آن مقدار که پس زمینه ی هر امری را در کرمان بجوئیم.

با این موافقم که بافقی ها هم در صف ارتش ایران خدمت ها کرده و رشادتها نموده اند. همانگونه که همه ی اهل ایران و حتی عالم کرده اند. رشادت و شجاعت یک امر ذاتی است. برخی آدمها محافظه کار و ترسو مسلکند و برخی متهور و دلیر و نترس. در همه جای عالم هم به نسبت کم یا زیاد هستند. این را هم می دانم که ممکن است سرداری از ارتش ایران اهل بافق بوده باشد. همانگونه ممکن است اهل لرستان یا کردستان یا آذربایجان بوده باشد. ادعای اولین کردن، نشانه عرق بسیار زیاد ایشان به بافق است و از دقت علمی مطلب می کاهد.

اما حرف حساب من چیست؟ همانگونه که در جایی دیگر هم گفتم این مفاخر و گنجینه ها، فقط به یک کار می آیند، و آن اینکه دوباره باز تولید شوند. هزاران تن دانشمند و ادیب و جنگجو و … در تاریخ داشتن اگر موجب تولد دوباره یکی چون آنان شود مفید است. ما امروز برای بافقمان که صدها گرفتاری دارد نیاز به مدیری توانمند و سرداری نترس و ادیبی قابل و روحانیی حق گو داریم. آنها در زمان خود نوری فشانند و رفتند، به نوری تازه محتاجیم و درعجبم از توارث و ذخیره ژنتیکی بافق، که چرا پس از چند صد سال، دوباره دست به ساختن چنین انسانهای قابلی نمی زند.

ما امروز با انبوهی از مشکلات رودروئیم. هم بافق و هم ایران برای بازگشت به عصر طلایی خود، مردان و زنان امروزیش را می طلبد. تاریخ، افتخار یا شرمساری گذشته هاست.

محمد علی پورفلاح