سادگی هیئت های عزاداری روستاها

سادگی هیئت های عزاداری روستاها

امسال توفیقی نصیب بنده حقیر شد تا در تاسوعا و عاشورای حسینی سفری به چند آبادی از روستاهای استان کرمان، ازجمله؛ شکرآباد، فتح آباد، خرمدشت(ده علی)، رشک و غیره داشته باشم.

در این آبادی ها مراسم عزاداری شامل؛ اجغه زنی، جوش زدن با حرکات پا و زدن سینه انجام می شد و روستاهای همجوار پذیرای هیئت های یکدیگر بودند.

پس از عزاداری نیز ضمن تشکر از حضور هیئت میهمان در روستا، برنامه پذیرایی و توزیع غذای نذری صورت می گرفت.

چند نکته در این مراسم ها توجه ام را به خود جلب نمود، نخست آنکه هیئت های عزاداری از وسایل بسیار ساده ای بهره می بردند و یک بیرق که نام هیئت روستا و یک دستگاه بلندگو که معمولا توسط یک ماشین حمل می شد، تقریبا تمام داشته آنها بود ولی با این وجود عزاداری و سوگواری بسیار شایسته ای  داشتند.

دوم آنکه بسیاری از روستائیانی که بدلیل مسایل و مشکلات مختلف از جمله اشتغال از این روستاها به شهرهای مختلفی چون؛ کرمان، کرج، کوهبنان و غیره مهاجرت نموده بودند در ماه محرم در روستای زادگاشان گردهم آمده و مراسم عزاداری را بر اساس آئین و سنت گذشته آن مناطق بپا می دارند و البته سنت حسنه صله رحم که اسلام بر آن تاکید بسیاری داشته نیز در این فرصت محقق می گردد.

نحوه ساده عزاداری و پذیرایی، پایداری بر رسوم و آئین نیاکان و پدران و بسیاری دیگر مسایل بسیار جالب بود و البته حاوی درس های بسیاری که در این کوتاه نوشته مجال بیان همه نبود، باید رفت و دید.

 به امید قبولی عزاداری های همه شیعیان جهان در درگاه خدواند منان.

مجتبی رجایی