معلمهای عزیز ، استادان گرامی، روزتان مبارک

باز هم 12 اردیبهشت دارد از راه می رسد و همه در تکاپوی تشکر از معلمها و اساتید خود هستند ، ماهایی که روزگار کودکی و دانش اموزی و دانشجویی را سالهاست که پشت سر گذاشته ایم و خودمان هم رسما معلم و استاد و اینها نیستیم ، بیشتر حواسمان به جفت و جور کردن هدیه برای معلمان فرزندانمان است و در همین اثنا یاد ان روزهای خوش کودکی و دوران دبستان می افتیم که در روزهای اردیبهشت ، هر روز چند شاخه گل رز از باغچه پر گل حیاط خانه مان می چیدیم و با چه عشق و محبت و مراقبتی این گل را به دست معلم می رساندیم و یا یک کادوی خیلی کوچک و یادداشتی با دست خط خود به معلم می دادیم و بعضی از معلم ها واقعا اشک در چشمهایشان حلقه می زد و برایشان سرود می خواندیم :

” شاگرد تو می باشم گر کودن و کژ پوزم تا زان لب خندانت یک خنده بیاموزم ” …

و چه حسی داشت ان روزها و چه پر خاطره … و حالا این روزها که  برای معلمین فرزندانمون باز هم با عشق از خانه بیرون می زنیم که کادوهای خوبی تهیه کنیم تا فرزندانمون نیز این روزها را به خاطر داشته باشند و معلمان نیز این عشق را دریابند و با عشق بیشتری به دانش اموزان لبخند و مهربانی را بیاموزند.

در ضمن می خواهم یادی هم بکنم از دوستان و آشنایانی که شاید رسما برایمان نام معلمی نداشتند ولی درسهایی از زندگی و فهم ها و مزه هایی را به ما چشانده اند که شاید تاثیر گذارتر از ان معلمهای رسمی بوده است. من شخصا معلمهایی را بیشتر به یاد دارم که به من درس انسانیت و زندگی و مهربانی داده اند ، شاید به مرور مسئله های هندسه و فرمول های فیزیک و شیمی و … فراموش شود- که حتما چنین است- ولی ان دقایق آخر کلاس که معلمی یا استادی حرفهای خارج درسی و در حقیقت درس اصلی را گفته است هیچگاه فراموش نمی شود…امید که معلمین فرزندان ما نیز علاوه بر تدریس علوم ادبی و ریاضی و غیره درس اخلاق  رو هم چاشنی تدریس خود نمایند.