یادگاری ننویس،یادگاری بگذار

هفته پیش در خبر صبحگاهی رادیو جوان خبری مطرح شد با این عنوان:«پزشکی که روی کبد بیماران خود یادگاری می نوشت از کار برکنار شد»

از قرار معلوم یک پزشک انگلیسی که در بیمارستان سلطنتی این کشور کار می کرده پس از هر عمل جراحی نام خود را بر روی کبد بیمارانش حک می کرده لو رفته و از کار برکنار شده است.

قبلا فکر می کردم فقط ما ایرانی ها هستیم که دوست داریم ناممان را به صورت یادگاری بر روی آثار باستانی گرفته تا درخت و سنگ و کوه و حتی صندلی اتوبوس واحد حک کنیم اما الان می بینم نه این حس یادگاری نوشتن و ماندن در افراد دیگر کشورها هم وجود دارد تا جایی که حتی از کبد بیمار هم نمی گذرند آن هم نه مردم عادی بلکه یک پزشک.

اینکه ما انسانها دوست داریم از خود یادگار بجا بگذاریم موضوع مثبتی است ولی ای کاش برای این یادگار گذاشتن فقط به فکر نوشتن اسممان بر اشیاء و اماکن نبودیم.

چقدر خوب است اگر می خواهیم نوشتاری به عنوان یادگار از خود برجای بگذاریم اگر ذوقی داریم شعری بسرائیم یا داستانی بنویسیم و اگر توانمندتریم کتاب.

چقدر خوب است اگر می خواهیم اسممان بر در و دیوار آثار باستانی بر جای بماند بجای این کار به ساختن مکانی که ارزش ماندگاری داشته باشد اهتمام ورزیم و اگر تا این حد ثروت نداریم در احیای آثار باستانی به کمک میراث فرهنگی شهر و کشورمان برآییم هر چند ناچیز و این اداره محترم بر سر در آثار مرمت شده نام افراد در بازسازی را بنویسد.

چقدر خوب است اگر دوست داریم ناممان به یادگار ماند در صورتی که توانمندیم در خیرات مورد نیاز امروز مثل کمک به مدارس و موسسات آموزش عالی،مراکز درمانی و بیمارستانها و … از هم سبقت بگیریم.

چقدر خوب است اگر دوست داریم ناممان به یادگار بماند اگر مسؤلیتی داریم خوب کار کنیم و دل بسوزانیم.

چقدر خوب است اگر می خواهیم ناممان به یادگار ماند ولی نمی توانیم هیچکدام از این کارها را انجام بدهیم حداقل مهربان باشیم، محبت کنیم ،عشق بورزیم و با احترامی که به دیگران می گذاریم از خود نام نیک بر جای بگذاریم .

محمد علی قاسم زاده