برای جیفه دنیا، حق مردم را نخوریم

در منابع دینی،  اصطلاحی در برابر حق الله قرار میگیرد.بنام حق الناس. بمعنای حقوق مردم. این حقوق شامل حقوق انسان که بدان حقوق بشری میگویند،  حقوق عمومی مردم در جامعه که بدان حقوق شهروندی اطلاق می شود و حقوقی که فرد در مقابل دیگران دارد که آنرا حقوق خصوصی می نامند.
بارها گفته شده که حق الله از جانب خدای متعال بخشیده میشود اما بخشش حق الناس منوط به جلب رضایت صاحبان حق است. حق الله با توبه ساقط میشود اما تا رضایت صاحبان حق جلب نشود توبت به درگاه الهی از پایمال کردن حق الناس سودی نمی بخشد.
بازگشت از گناهی که موجب تباه شدن حق الناس شده است،  به پشیمانی نیست.
تباه کردن مال و کاهش ثروت مردم و در خطر انداختن آینده افتصادی یک جامعه شهری با سوء تدبیر سهوی و یا عمدی قطعا از مصادیق حق الناس است. همچنین پایمال کردن حقوق اجتماعی مردم نظیر حق انتقاد،  اعتراض،  حق آگاهی از عملکرد والیان خود،  حق آگاهی از منابع درآمدزای خود و … نیز مصداق دیگری از حق الناس است.
حواسمان جمع جمع باشد خدای ناکرده حق انسانی را پایمال نکنیم. ای کسانیکه دست به قلم می برید و با امضایتان سرنوشت و آینده یک جامعه و یا جمعی از مردم یک شهر  را تعیین میکنید زنهار! هشدارتان میدهم از عذاب دوزخ که در آن می سوزید و آنچه گرد آوردید برایتان اسباب نجات فراهم نخواهد کرد اگر حق مردمی را پایمال کنید.
دانی چرا در گردشش بر خویش میلرزد قلم
ترسد که ظلمی را کند بر حق مظلومی رقم
وقتی امضاء میکنید،  به قلمتان بنگرید. بیاد آورید که در آن دنیا خداوند از تمامی گناهان شما میتواند بگذرد اما در بخشش حق الناس حتی خداوند نیز معذور است.
بخود آییم و برای جیفه دنیا و چند صباحی در کاخهای هزاررنگ زیستن و از مواهب دنیوی برخوردار بودن،  آخرت خود را – خدای ناکرده – تباه نسازیم. به سرنوشت کسانی بنگریم که با تضییع حقوق مردم دنیا را با آخرت عوض کردند،  یاد چمله ای افتادم از سریال امام علی(ع) :  آنها که در ساحل فرات طرح کاخهای هزار رنگ ریختند و هم سفره نان و کباب و بره بریانند،  بخدا دشمن علی اند.
هیچگاه دیر نیست. میتوان برای احقاق حقوق از دست رفنه مردم تلاش وافر کرد. تلاشی دوباره. میتوان برای کوتاهی های گذشته عذر خواست. مردم ما نشان داده اند که فرزند خود را تدبیر میکنند نه تنبیه. بخشش مردم ایران زمین شمردنی نیست.
به آن لحظه ای بیاندیشیم که در همان کاخهای هزاررنگ و هزار تو – که هرچه باشد مرگ را توان راهیابی بدرون آن هست – وقتی سر بر بالین خواب می نهیم،  با خودمان تسویه حساب کرده باشیم. خواب اینگونه رفتن،  همان سعادت دو دنیاست. این خواب،  پذیرای مرگ شیرین و رفتن در آخرتی آباد و تقرب درگاه الهی است. بهوش باشیم.

والسلام.

سید امین رضوی