یارب این بافق چه شهریست که صد یوسف دل /به کلافی بفروشند و خریداری نیست

نمی دانم چرا وقتی جریان خرید بی فروشنده ی چغارت بافق را شنیدم بی جهت به یاد این ابیات مرحومه پروین اعتصامی افتادم  (مارا به رخت و چوب شبانی فریفته اند) به بزرگی خدا قسم هرچه بیشتر این ابیات را می خوانم بیشتر باورم میشه که گرگها به گله زده اند و گوسفندان چه مظلوم وار طعمه این گرگهای خون آشام می شوند و امان از یک هی هیه چوپان هرچه فکر کردم اصل چهل و چهار چیه و چی می خواد بگیه عقلم به جایی نرسید و فقط یک جمله پیدا کردم اصل چهل و چهار که یک اصل مترقی هست دربافق معنی دیگری دارد وقتی چهل و چهل را در کنار هم بگذاریم و بخواهیم معادله ی خصوصی خوری در بافق را حل کنیم فقط این جوری رمز گشایی می شود یعنی چغارت از چهل نفر بگیرید  بدهید به چهار نفر این یعنی اصل چهل چهار واقعا نمی دانم حالا که با  گرگهایی سیری ناپذیری  مواجه شدیم  چه کسی باید از گله مواظبت کند ؟ نمی دانم آنانی که در قضیه ی افتتاح سیستم موزیکال دریاچه ی آهنشهر یقه ها چاک کردند و جریده ها نوشتند و فریاد وا مظلوما ی آنان گوش فلک را کر کرده بود امروز ه ها در کدام سقیفه ها نشستند ؟و چرا سکوت  کردند ؟ چرا آنانی که برای رقص چند جوان ظاهرا خام و فریب خورده ایمانشان به قول ایرج میرزا به سرعت برق بر باد می رفت آیا امروز باور ندارند این سخن زیبای پیامبر رحمت حضرت محمد بن عبدالله (ص) که فرمود هرکس معاش  ندارد معاد هم ندارد آیا این سروران عزیز بنده نمی دانند یکی از فاکتور های توسعه ی شهرستان بافق اشتغال پایدار می باشد و شهرستان بافق با تکیه برهمین معدن چغارت   است که می تواند اشتغال نسبی داشته باشد بزرگان بافق ای کسانیکه امروز تقییه می کنید و مصلحت را در خاموشی می بینید به ما بفرمائید راه چیه و چاره کجاست ؟ اگر مردم خدای نکرده تجمع کنند فریاد بکشند و تظلم خواهی کنند محکوم به مخالفت با نظام می شوند و در مظان انواع تهمت ها قرار می گیرند اگر جریده ای و سایت روشنگری کند و دست های خون آلود گرگهای در کمین نشسته برملا کند عامل سیاه و موساد معرفی می شود و متهم به دریافت دلارهای آمریکایی می گرد وهزاران مارک دیگر حقیر این شب و روزهای بافق را بی شباهت به شب ها و روزهای دهه دوم رمضان سال چهلم هجری قمری  کوفه نمی بینم اگر در ان شب های ظلمانی  اشباح مرگ در کوچه های تنگ و تاریک کوفه در حال رفت و آمد بودند و مترصد فرصت بودند تا جان بهترین و مظلوم ترین محبوب خدا  را بگیرند بعد از گذشت هزار پانصد سال  اشباح مرگ در قالب عالیجنابانی در سقیفه های مجلل بافق دور هم می نشینند و برای غارت بیت المال مردم محروم بافق مبایعه نامه می نویسند  ولی افسوس در این شهر عمار و یاسری نییست ای کاش همین قدر که برای مردم مظلوم سومالی غصه خوار بودیم برای بچه های محروم باغ لردو /کیش خیرآباد/ قلعه ای هایی که از معدن چغارت فقط صدای وحشتناک قطار قسمت شان شده غصه می خوردیم یا قبل از اینکه غمخوار تامین خوراک برای فولاد مبارکه باشیم برای مردم نجیب مبارکه غصه می خوردیم که  در معرض تشعشعات رادیو اکتیو معادن اطرافشان هستند راستی چه کسی باید  پاشنه ی گیوه  ی همت  را را بکشد مردم ؟ یا کسانیکه حرفشان خریداری دارد ؟ بنده هیچ کس را متهم به کم کاری نمی کنم ولی اگر نمی ترسیدم و اگر برچسب نامسلمانی نمی خوردم اگر آشوبگر خطابم نمی کردند و اگر به جای عقل معاش اندیش  عقل معاد اندیش  داشتم و نمی ترسیدم از دو ریال حقوق آموزش و پرورش و در کل آدم بزدل و ترسویی نبود  می رفتم و بر بالای مناره های قبه و بارگاه پسر موسی بن جعفر و با صدای بلند فریاد می زدم مردم بافق شما تنهائید وغیر از تعداد معدودی از فرزندان شما کسی به فکر شما نیست می گفتم ای فرزندان دارالشجاعه آنان می توانند دل در گروه دنیایشان دارند و آنان که می خواهند دستشان کوتاه و خرما برنخیل  بسه زیادی هم فضولی کردم به قول شاعر  مهربون محمود کاشانی :

دل گفت  مرا  علم  لدنّي  هوس است       تعليمم   كن   اگر  تو  را  دسترس  است

گفتم  كه  الف  گفت  دگر  هيچ    مگو       درخانه اگركس است يك حرف بس است

قصه گوی غصه های شما

عباس ابراهیمی خوسفی