کارگران مشغول اعتصابند!

بیش از هفده روز از اعتصاب کارگران شرکت سنگ آهن مرکزی ایران _ بافق، در اعتراض به روند واگذاری این شرکت به بخش خودساخته شبه دولتی ها و بخش خصوصی می گذرد. حرف و حدیث ها و برداشت های متفاوتی از این رویداد مهم به شکل نوشته، پیغام، درخواست، اعلامیه، اطلاعیه و سخنرانی دارد خودش را نشان می دهد و هر کس از منظری به این کار می نگرد.

سعی خواهم کرد به عمده مسائل پیرامونی این رخداد، نگاهی بکنم.

اول: عده ای که بعضاً از دوستان و دلسوزان بافق هم هستند راه افتاده و نه بطور آشکار اما بصورت ضمنی و پوشیده، حرکت کارگران در تعطیلی شرکت بزرگ سنگ آهن را زیر سوال برده و می گویند کارگران باید به کار خویش برگردند تا با دل صبر نشست و راجع به موضوعات مورد اختلاف بحث کرد.

عده ای از این هم پا را فراتر گذاشته و با این استدلال _ که بعله دیدید ذوب آهن اصفهان با فلان معدن قرارداد بست و هیچ مسئولی از وزارت صنعت، زحمت حضور در جمع شما را بخودش نداد _ سعی می کنند اینگونه القاء کنند که مشتی که توسط کارگران پائین آمده اشتباه فاحش بوده و آنان مقصرند.

به هر دو گروه محترم باید گفت، چنین چیزی نیست.

همه می دانیم که برای بافق، راهی جز این باقی نمانده بود و این شهر کاری را کرد که می توانست و حتی، سالها هم راجع به آن فکر کرده و به این نتیجه هم رسیده بود که اگر روزی بنا شد چغارت عزیزدردانه اش به غیر واگذار شود، برایش آستین بالا بزند و گردش، جمع شود و در آغوشش بگیرد و اجازه دست اندازی به او را به کسی ندهد.

بنابراین کسانی که مخفیانه از کارگران بخاطر اعتصاب در شرکت سنگ آهن انتقاد می کنند یادشان باشد که اعتصاب و اعتراض قانونی، هم حق بافق بوده و هم انتظار آن را می داشتیم. به جای شماتت کارگران باید پرسید چرا از قبل برای این خواست عمومی، تدبیری اندیشیده نشد؟

می گویند چون برای مسئولان رده بالا، مهم نبوده ایم بنابراین کسی برای جواب نیامده و به ما بی محلی کرده اند.

این حرف را نمی پذیرم. چغارت و شرکت سنگ آهنش، برای همه مهم بوده و هست. ( حضور دو تن از بالاترین مقامهای رسمی کشور قبل و بعد از انقلاب در محوطه معدن چغارت نشان این اهمیت است). دوره افتادن عده ای برای بازگرداندن کارگران به کارهایشان هم نشان می دهد برخلاف ژستی که برخی مسئولان صنعتی گرفته اند تا بگویند لوتی نباخته اما از رنگ رخساره شان می توان فهمید که آبی به مورچه دان افتاده است. ذوب آهن اصفهان و سایر صنایع فولادی در ایران و جهان، از هر کجا و به هر قیمتی که مواد اولیه شان را تامین کنند، نمی توانند بافق و زمین های سرشار از فلزات گرانبهایش را نادیده بگیرند.(این همه اصرار در فروش سهام شرکت سنگ آهن به فولاد خوزستان و مقاومت در برابر خواست عموم بافقی ها برای لغو آن مزایده و فروش، نشان می دهد که هنوز هم پستانهای گاو شیرده چغارت، لبریز از شیره و طلاست).

دوم: با کارگروهی که از طرف بافق برای حل مشکل پیشنهاد داده شده است به این دلیل که بعضی از اعضایش از جناحی خاص هستند، دولتیان با آنان سر گِرانی کرده و به سرگردانی رسانده اند.

بی تردید پرداختن به مسائل حزبی و جناحی در جای خودش بسیار خوب و مفید است. اصلاً لذت بازی با آتش سیاست در همین زیر و رویی قدرتمندان و گردش مدار قدرت است. عده ای از اسب می افتند و افتادگانی بر اسب سوار می شوند و دوباره و هزارباره تکرار همین قصه ی بی پایان. اما درحال حاضر، هرکس حرف حقی زد و راهکار درستی داد، باید طرف مشورت قرار گیرد.

کارگران شرکت سنگ آهن به بسیاری از بزرگان و بزرگواران جناح های سیاسی بافق اعتماد نکرده و ترجیح دادند معلمی را برای پیگیری قانونی خواسته هایشان مامور کنند و او هم به عنوان وکیل آنان، هم مسئولیت دارد و هم هر حرفی بزند، فصل الخطاب است. و اگر قرار است مشکل در پشت میز مذاکره حل شود باید با نماینده کارگران به توافق رسید. مگر آنکه آنان کسی دیگر را به عنوان وکیل خویش برگزینند. تشکیک در خط فکری نماینده کارگران یا نماینده شورای شهر بافق یا نماینده امام جمعه و یا خوش نیامدن از سخنان آنان، در حال حاضر محلی از اعراب ندارد. دوستان اصلاح طلب من ببینند چه کرده اند که نماینده و وکیل کارگران نشدند.

سوم: عده ای می گویند لغو فروش شرکت سنگ آهن غیرممکن است.

من اگر ایرانی نبودم و از احوال ایران به عنوان کشور غیرمترقبه ها اطلاع نداشتم باز هم می گفتم این کار غیرممکن نیست. چطور است که می شود برخلاف قول و قرار مسئولان رده بالا( آنطور که نقل است معاون رئیس جمهور دستور عدم انجام داده بوده است) شرکت به فروش برسد پس می توان فروشش را هم لغو کرد و مگر فسخ معامله در شریعت اسلام را برای کی و کجا گذاشته اند؟

سوم: عده ای می خواهند در دل کارگران و بافق، واهمه ایجاد کنند.

باید یادمان باشد که مامور به انجام تکلیفیم نه مامور به نتیجه. وظیفه امروز بافق این است که قانونی، از ظلمی که بر او رفته فریاد بزند و دارد می زند. این کار نه عیب است و نه در آینده موجب شرمندگی ما خواهد بود. این تنها کاری است که از ما برمی آید و سالها فکر می کردیم روزی باید انجامش بدهیم. قبلاً هم نوشتم، مهم نیست که صدای ما را بشنوند یا نه، به خواسته هایمان برسیم یا نه، مهم این است که در برابر تاریخ و نگاه پرسش گرانه بچه هایمان سربلندیم و با غرور به آنها می گوئیم هر کاری که از دستمان بر می آمد برای حفظ و بقاء و دوام و آبادی بافق و سرفرازی شما انجام دادیم.

خوشبختانه تحصیلکردگان بافقی، راهکارهای قابل اجرا و قابل مذاکره ای ارائه کرده اند. که هر کدام می تواند نقشه راه باشد. شاه بیت همه ی طرح ها هم این است.

چون دولت ایران در چهل ساله گذشته مدیریت شرکت سنگ آهن مرکزی را بعهده داشته و تنها متولی امر چغارت بوده است قبل از آنکه معدن چغارت را پیشکش بخش شبه دولتی و خصوصی کند و ویرانی زیرساخت های معیشتی در کنار فاجعه بزرگ خشکسالی، شیرازه بافق را از هم بپاشد، با راه اندازی چرخه صنعت در این منطقه _ که هنوز هم دهها معدن دست نخورده دارد _ بکوشد دست کم دغدغه و نگرانی ما را در مورد یک مسئله ( چگونگی زیست و تامین معاش) تسکین بخشد.

این تمام حرف حساب بافق و کارگرانی است که مشغول اعتصابند.

محمد علی پورفلاح