چند روزیست موزه اجباری در سنگ آهن برپا شده

فرصتی یافتم مدت کوتاهی به تماشای بخشهای شرکت تعطیل شده سنگ آهن بپردازم.از پشت شیشه اتاقهای مدیران بی مدیر را می دیدم.با خود گفتم حقیقتا این میزو صندلیها میمانند و مدیران و غیر مدیران رفتنی.رفتنی نه به معنای مردن.که حداقل به مفهوم پایان مدیریت.گفتم ای صندلی و ای میز خوشحال باشید و استراحت کنید.ای صندلی تا چند برتو تکیه کنند و ای میز تا کی پشت تو، که نه از خدا، خود را مخفی کنند .

موزه هم چیز عجیب غریب دیگری نیست.موزه سکوت وآرامشیست بعد ازگذشت سالها از غوغا و هیجان وتحرک.اما چه درسها در این سکوت نهفته است!سکه هخامنشی، زره سلجوقیان و…واسطه چه خیر وشرهایی که نبودند خدا میداند!.بله واسطه خیرهم بوده اندهمین میزو صندلیها.
خاطرتان هست یک روزی خدابیامرز مدیرعامل مرحوم دهستانی صحبت از موزه شدن اداره قدیم کرده بود ودر تدارک ان بود؟چند روزیست موزه اجباری در سنگ آهن برپا شده.
خوشحال نیستیم از واگذاری سنگ آهن بدون در نظرگرفتن سهم بافق/خوشحال نیستیم از توقف نزدیک به یکماهه تولید وخوشحال نیستیم از…اما خوشحال میشویم همه اعم ازمدیران وزیردستان حداقل در تصورات ذهن خود سری به این موزه بزنید.
موزه تا احقاق حق بافق، از واگذاری سنگ آهن؛ باز است وبازدید برای عموم کارمندان و کارگران و مدیران آزاد آزاد و رایگان.

مسعود رنجبر