بچه های آسمان
در گوشه ای از شهرما، خانه کوچکی هست که ساکنانش آن را به آسمان پیوند زده اند. اگر روزی از بی مهری مردمان زمین دلت گرفت، سری به آسمان بزن که در آن خانه کوچک ، آسمان بی صبرانه چشم انتظار توست.
مرکز معلولین نیلوفر جای دوری نیست اماآنجا می تواند برای هرآدمی آخردنیاباشد.انتهای دنیای انسان ها وهیاهوها و جار وجنجال هایشان و آغاز جهان آسمانیان با سکوت و بی صدایی.
دنیای بچه هایی که وقتی آن ها را می بینی فکرمی کنی همه دوازده یا سیزده ساله هستند ولی وقتی از سن آن ها می پرسی متوجه میشوی که بعضی از آن ها سی یا چهل سال دارندو آرام وخاموش در کنار ما زندگی کردند بی آن که حتی یک بار نگاهمان با نگاهشان برخورد کرده باشد .
بچه هایی با قیافه هایی خاص و فوق العاده عجیب و غریب که هریک برروی تختی نشسته یا خوابیده اند, با آن خنده های خاص خودشان .گویا بیشتر با خنده هایشان با تو حرف می زنند واز همه مهمتر تصویری که از آن بچه ها در ذهنت نقش می بندد ساعت ها و شاید روزها ذهنت را مشغول می سازدو نمی توانی تصویر آن ها را به سرعت از حافظه ات پاک کنی.
سالهاست که این بچه ها بند کفشهایشان را خودشان نبسته اند چون که پاهای ناتوانشان نیازی به کفش ندارد. سالهاست پشت پنجره چشم انتظار مانده اند تا شاید نسیمی با بوی مادر, کنار تختشان بیاید و رویاهایشان را نوازش دهد.
سالهاست که فقط برروی تخت ها نشسته اند و خوابیده اند و به جز در و دیوار تکراری چیز دیگری ندیدند .گاهی اوقات فکر می کنم خوش به حالشان که از دنیای آدم ها فاصله دارند.
هرچند که در بین ما زندگی می کنند ولی از جنس ما نیستند .از جنس حرص و حسد و غرور نیستند .آن ها از جنس سکوت هستند و انتظار . از جنس قناعت هستند و صبوری.
چند ثانیه فکرش را بکنید؛ سالیان متمادی از صبح تا شب و ازشب تا صبح در یک اتاق 10تا 12نفره بخوابی، و بیدارشوی، صبح صبحانه بخوری… چند نفر که بهترهستند بروند کلاس های آموزشی و ظهر برگردند و در اتاقی جدا گانه باشند، اما تو فقط اجازه داشته باشی روی تخت خودت بنشینی و رفت و آمد آدم های تکراری رو نگاه کنی و فقط به در و دیوار نگاه کنی , بعد ناهار بخوری و یک چرت بزنی و بعدهم شامت رو خورده نخورده بروی روی تخت وچشمانت را به هم فشار بدهی و آرزو کنی که فردا شاید بتوانی یک کار جدید انجام بدهی اگر تا فردا زنده باشی.
وقتی یکی ازمادریار ها از بچه ها حرف می زد می توانستی مهر مادری را در نگاهش لمس کنی مخصوصا وقتی دیدم که به خاطر رفتن یکی از بچه ها از آنجا,چگونه اشک ریخت و احساس دلتنگی کرد گویا فرزند خودش بود که از او جدا شده است.
خدمت کردن به این بچه ها لیاقت می خواهد و من فکر می کنم قلب پاک مادرانی که بدون ادعا به این بچه ها رسیدگی می کنند دریچه ای بزرگ به سوی آسمان است.
دکتر حسین ارجمند
بازدید: ۱۴۴
اي كاش اين بچه هاي آسمان باور مي كردند قلمي پيدا مي شود و لحظات سخت زندگيشان را به تصوير
مي كشد؛
تصويري كه پرده از راز سكوت، نگاه،انتظار و خنده شان برداشته است؛
تصويري از آسمانيان براي دنياييان.