جامعه مبتذل

چندین سال پیش در دوران دانشگاه به اتفاق دوستان مستندی از خواننده ای را تماشا می کردیم که مربوط میشد به زمانی که هنوز به شهرتش نرسیده بود و تازه داشت با اولین آلبومش اسم و رسمی پیدا می کرد، توی اون مستند یک جمله ای درباره ابتذال در موسیقی گفته می شود که موضوع صحبت من در این مطلب هست.
«ابتذال توی موسیقی ما مربوط به جواد یساری نیست، شعر، آهنگ، خواننده و جامعه هدف یساری همه یکی هستند؛ یک شعر راننده کامیونی را جواد یساری با یک آهنگ شش و هشت می خونه یک عده راننده کامیون هم به این ترانه گوش میدن؛ این ابتذال نیست. ابتذال یعنی گروه آریان چند دختر و پسر که نماد شهرک غرب هستند با آهنگ پاپ بخونن علی علی علی»
مضمون این حرف حکایت این روزهای شهر و جامعه و فرهنگ و کشور ماست. کلی بگویم هیچ چیزمان تناسب ندارد. چند وقت پیش بنر زده بودند جشن میلاد حضرت زینب کبری(س) به حضور امید جهان. از بحث مجوزهای برگزاری که بگذریم. از این بی ربط تر نمیشد کاری انجام داد، فکرش را بکنید زندگی و مرگ زینب(س) کجا و بندری و دامبولی های امید جهان کجا. می توانست این جشن عید نوروز برگزار شود می توانست خواننده سنتی دعوت شود و اشعار عرفانی و مذهبی باشد.
ابتذال تمام نشد چند نفری در جمعیت ۲۰ هزار نفری حاضر در جمع حرکات موزونی که اتفاقا باب آهنگ های امیدجهان بود انجام دادند، کلی شخصیت اجرایی و مذهبی پیام دادند و نوشتند و محکوم کردند.
نمونه دیگر ابتذال این گروه های واتس آپی و وایبری هستند. گروه تشکیل شده با نام شهر، مسئولین عضو شده اند، نخبگان را عضو کرده اند که مشکلات و کمبودها را بررسی کنند و برای رفع نقایص پیشنهاداتشان را ارائه دهند. اما سرتاسر گروه ها پر می شود از جک و لطیفه های روز، ذکر ایام هفته، اخبار روز، مطالب جالب و خواندنی و…
مشکل کار اینجاست که این مشکل لاینحل است و هر چه پیش می رویم بدتر می شود. یا باید حلقه دوستان و اطرافیان را کوچک و کوچک تر کرد و از جامعه هر روز منزوی تر شد و یا ساخت و همرنگ و همجنس جماعت گشت.
بامداد