صبانامه

( یک توضیح – در متن قبلی از من سوال شده بود منظورِ شما از این جمله چیست که در هر چیز جدی ، شوخی ی نهفته است . همان طور که در بطنِ شوخی ها ، چیزهای جدی پنهان شده . البته بخشِ دوم مسئله که کاملا مشخص است . مثلاً کارتون ها وکاریکاتورها که طنز و شوخی اند اما حرف های جدی برای گفتن دارند . و اما بخش اول . وقتی دقیق به حرفها و چیزهای جدی نگاه کنیم می بینیم که خیلی هم جدی نیستند . مثلاً کسی که
کاندید نمایندگیِ مجلس است در شعارهای تبلیغاتیِ خود ، حرف های بسیار جدی می زند و قول های جدی می دهد . او طوری حرف می زند که انگار می خواهد یک شبه ، همه ی مشکلات و معضلات جامعه را حل و فصل نماید . خب . . این یک شوخی است . یک شوخیِ بزرگ ! یا مقوله ی جنگ
که جدی تر از آن وجود ندارد . اما همه می دانیم که برنده ی واقعیِ جنگ ها نه یکی از دو طرف ، که کارخانه های تولید اسلحه و فروشندگان آن ها هستند . یا یک نمونه ی ساده تر ، فیلم های کمدی و طنزی که راجع به جنگ ساخته شده و می شود . و یا شوخی هایی که سربازان در حین جنگ ، با یکدیگر می کنند . آن ها مشغولِ کُشتنِ موجوداتِ همنوعِ خود هستند ولی در همین اوضاع ، شوخی هایی رد و بدل می کنند . سر به سرِ هم می گذارند و . . .
یا خودِ زندگی که کاملاً جدی است اما وقتی به مرگ ختم می شود تو گویی که همه ی آن یک شوخی بیشتر نبوده است . مشکلاتی که در گذشته ما را رنج داده اند اکنون در پایانِ خط ، یا فراموش شده اند و یا اهمیتِ خود را از دست داده اند . درد ها و رنج ها و حتی امیدها و آرزوهای بزرگ که حالا دیگر در زمان مرگ و در مقابل با آن ، بی اهمیت شده اند . . . . . . و همه ی این ها که به نظر می رسد شوخیِ روزگار و دنیا با ما است . البته مثال ها و نمونه ها در این مورد فراوانند )

داستان یک خطی
—————–
تا جایی که در توانش بود به رفتن ادامه داد . او که چاره ای جز رسیدن نداشت .

داستانک
——-
مرد ماهیگیر با یک قلاب کوچک که کِرمی به عنوان طعمه به آن چسبانده بود به دریا رفت تا ماهیِ بزرگی شکار کند اما این ماهیگیر بود که خود شکار شد . در همین کش و قوس ، او لحظه ای با خود اندیشید که امروز ، بختِ بد دامنش را گرفت و صیدِ بزرگ ، جانش را . کاش ماهیگیر می دانست که برای دل زدن به دریا و شکارِ صیدی چنین بزرگ ، طعمه ای درشت تر لازم است و قلابی محکم تر و توانی بیشتر .

تأمل
—
مرگ ، سایه ای است همراهِ ما . گاهی پُشتِ سَرِ ما ، گاهی در کنارِ ما و گاهی هم جلوتر از ما حرکت می کند .

حاد
—
صبور باش و پُرامید .
مثلِ ستاره ای تنها در دوردست
که هنوز می درخشد .

شعرک
——-
ماهِ تنها
آن بالا
روشن و فریبا .

شعرِ سپید
———
خطی بگذار
بر این کاغذِ سپید
نشانه ای
حرفی
واژه ای .
اگر باور داری که هستی
و هست این کاغذِ سپید .
از شعرِ سکوت
بیزارم
خطی بگذار .

نویسنده : جلیل زعیمیان ( صبا بافقی )