در بیان روزه

در بیان روزه و آن در شریعت امساکست از مفطرات و در حقیقت اعراض است از التفات به جمیع کائنات. و گفته اند روزۀ جسد، باز ایستادن است از طعام و روزۀ دل نگاهداشتن دل است از وساوس آثام روزۀ روح عدم التفات بکل انام و روزۀ سرّ استغراق در بحر مشاهده است علی الدوام. آن که روزۀ صورت دارد افطار او در شب باشد، و آن که روزۀ معنی دارد افطار او در وقت لقای رب باشد که “صوموا برؤیة و افطروا برؤیة” کما اشارالیه المولوی:

روزه ظاهر هست امساک طعام *** روزه معنی توجه دان تمام

این دهان بندد که چیزی کم خورد *** و آن ببندد چشم و غبرش ننگرد

روزه گردد گرد تقوی از حلال *** در حرامش دان که نبود اتصال

هست گربه روزه دار اندر صیام *** خفته کرده خویش بهر صید خام

کرده بد ظن زین کجی صد قوم را *** کرده بد نام اهل جود و صوم را

لب فروبند از طعام و از شراب *** سوی خوان آسمانی کن شتاب

این دهان بستی دهانی باز شد *** کو خورنده‌ی لقمه‌های راز شد

ضیف با همت چو ز آشی کم خورد *** صاحب خوان آش بهتر آورد

روزه گیر الانتظار الانتظار *** از برای آش بالا مردوار

برگرفته از کتاب لب لباب مثنوی
اثر عارف کامل و محقق واصل مولانا ملا حسین کاشفی

—

واژه نامه:

آثام: جمع ثوم گناهان

کل انام: همه مخلوقات

غبر: کینه

صوم: روزه