مثلث اجماع (2)
سومین و مهم ترین اجماعی که در این دوره باید صورت بپذیرد اجماع نامزدهای بافق برای رسیدن به توافق برروی یک گزینه است. اما سوال این است که چه کسانی باید کنار بروند و چه کسی باید بماند؟وبرای رسیدن به اجماع از چه مکانیزیمی باید استفاده کرد؟
بزرگترین خطری که این دوره از انتخابات در بافق را تهدید می کند مسئله محله گرایی است که شاید در دوره های قبل که یک کاندیدا از بافق بوده کمتر نمود داشته است.از میان کاندیداهای بافقی به نظر می رسد که دو نفر یعنی صباغیان و تشکری, مصمم تر از همه هستند و قرار است تا آخرین نفس در این کارزار بمانند و هنوز شواهد و قرائنی دالّ بر این که یکی از آن ها به نفع دیگری کنار برود وجود ندارددر حالی که کاندیداهای دیگر حداقل به صورت ضمنی موافقت خود را برای اجماع اعلام کردند یا این گونه به نظر می رسد که راحت تر می توانند در مورد اجماع توافق کنند.
محمد رضا صباغیان به عنوان فردی که برای سومین دوره متوالی خود را در این آزمون محک می زند از محله قلعه و مهندس تشکری که برای اولین بار وارد این کارزار شده است از محله سفلی می باشد . دو محله ای که در سابقه تاریخی آن ها رقابت وجود داشته است و با گذشت سال ها و گذار جوامع به دنیای مدرنیته هنوز در بعضی از بزنگاه ها برای هم شاخ و شانه می کشند و قدرت خود را به رخ همدیگر می کشانند.
اگر در این دوره کمی فتیله محله گرایی بالا کشیده شود و یا گذشته این افراد کمی پررنگتر شود بافق دو قطبی خواهد شدوتوان و قدرت هریک را در این کارزار به شدت خواهد کاست.
بپذیریم که بافق هنوز در محله گرایی غوطه ور است ,کافیست نگاهی به انتخابات شوراها بیاندازید تا اوج محله گرایی و قوم و قبیله پرستی را در انتخابات مشاهده کنید و این چیزی است که در تمام جوامع سنتی وجود دارد و افراد بنا به دلایل تاریخی و فرهنگی به سمت کاندیدای محله خود گرایش پیدا می کنند.
هرچند که امکان دارد وزنه یکی از این دو کاندیدا نسبت به دیگری سنگین تر باشد ولی کافیست که هر کدام فقط دو تا سه هزار رای دیگری را در سبد خود بریزد و بافق را برای چهارسال دیگر از راهیابی به بهارستان محروم سازد همان گونه که قبلا هم چنین اتفاقی افتاد و کاندیداهای بافقی در دو قدمی مجلس ماندند و فقط با هزار یا دو هزار رای از رفتن باز ماندند.
این که ما الان بخواهیم ببینیم اقبال عمومی به طرف کدام فرد بیشتر است بعد تصمیم بگیریم که چه کسی باید کنار برود دقیقا مانند بردن بازی به وقت اضافه و خود را دردام «اما و اگرها» انداختن است و این وقت کشی و آوردن بازی در زمین خودی, فرصت را برای رقبا فراهم تر می سازد تا از شکاف پیش آمده حداکثر استفاده را ببرند و در شهرستان ما به یارگیری بپردازند.
اگر کاندیدا هامی خواهند به صورت صوری برای داغ کردن تنور انتخابات چند روزی در صحنه بمانند بلا اشکال است ولی از همین الان باید برروی یک نفر اجماع شود تا تکلیف مردم از همین الان مشخص شود و کار رانباید به دقیقه نود سپرد.
در تمام جلساتی که برای پیشرفت و توسعه بافق تشکیل می شود و نخبگان و فرهیختگان بافقی در آن شرکت می کنند, بیت الغزل حرف های آن ها اتحاد و وحدت است . حال ببینیم آیا این کاندیداها که خود در این جلسات شرکت می کنند می توانند به توافق برسند یا این که فقط سخنوران خوبی هستند و پای کمیت عملشان می لنگد ؟
این افراد بدانند که در مقابل تاریخ مسئول خواهند بود و باید جوابی برای آیندگان داشته باشند که آیا بافقی ها می توانند پیشرفت یکدیگر را ببینند یا این که افرادی تنگ نظر هستند و تا آن جا که از دستشان بر می آید یکدیگر را تخریب می کنند؟ کاندیداها بدانند که در این گود فقط یک نفر باید بماند و باید نمایشی از وحدت را به اجرا بگذارند تا حرف ها با عمل ها تناسب داشته باشد. این نمایش وحدت, تکلیفی تاریخی است که بردوش آن ها گذاشته شده است.
از طرف دیگر در این راه باید افراد متنفذ و صاحب نفوذ و فرهیخته هم آستینی بالا بزنند و حمایت خود را از کاندیدای بافقی اعلام کنند تا نامزدهای بافقی از ناحیه بافق خیالشان راحت باشد و برای به دست آوردن رای سایر شهرستان ها تلاش کنندنه این که مانند دوره های قبل خود را رودر روی نامزدهای بافقی قرار دهندو برای آن ها سد راه شوند.
آیا رسیدن به اجماع و رفتن یک بافقی بعد از 37 سال به مجلس یک تصور خوشبینانه و تخیلی است؟یا واقعیات چیز دیگری را نشان می دهد؟ باید صبر کرد تا جواب آن را در صندوق های رای ببینیم.
دکتر حسین ارجمند
بازدید: ۷۰
آقای دکتر از شما بعیده.
اگر بافقی ها انرژی که صرف اجماع کردند صرف تبلیغات و اثبات خود به مردم در کل حوزه می کردند صد در صد نماینده مجلس از بافق بود.
در چندین دوره پیش هم به همین شکل بوده.