اصولگرا یا اصلاح طلب؛ مسأله این است…
بچه که بودم فکر میکردم دو تا کشور در دنیا بیشتر وجود ندارد: یکی ایران و دیگری خارج
آخر اطلاعات غلط گرفته بودم و کسی برایم تبیین نکرده بود
دیده بودم که وقتی درباره کالایی صحبت میکنند، میپرسند: ایرانی است یا خارجی؟
تلویزیون، یا فیلم ایرانی نشان میداد یا فیلم خارجی…
پخش فوتبال یا ایرانی بود و یا خارجی…
این روزها هم حال و روز بعضی ها از بچگی های من بهتر نیست؛ تا میگوییم فلان نامزد ، میپرسند اصولگراست یا اصلاح طلب؟
میگوییم فلانی مستقل است؛ میپرسند مگر میشود؟
میپرسیم چرا نشود؟ میگویند بالاخره تفکراتش به کدامیک از اینها نزدیکتر است؟
و این باور غلط بعضی از مردم ناشی از جو حاکم بر جامعه است؛ متاسفانه آن چیزی که نباید در کشور اتفاق بیفتد ، دارد اتفاق میافتد؛ کشور دوقطبی شده و مردم به جای نماینده اصلح، به نماینده یک جناح رای میدهند؛ و متعاقبا در تصمیم گیری های مجلس، گاها به جای مصلحت کشور ، مصلحت جناح درنظر گرفته میشود و این وسط، سیلی این دعوای سیاسی به گوش مردم میخورد.
شاید بعضی از طرفداران احزاب به مطلبم خرده بگیرند، ولی برای حرفم دلیل دارم ؛
همه دیده ایم که مثلا فلان حزب از فلان شخص حمایت میکند و گاها مشاهده میکنیم که برای تبلیغات خرج های میلیاردی میکند؛ اینکه این خرج های تبلیغاتی اگر در مسیر تولید مصرف میشد به کنار؛ سوال اینجاست که این هزینه ها به چه طریقی برمیگردد؟ آیا این احزاب واقعا برای مصلحت مردم از جیبشان اینهمه خرج میکنند؟ پس مگر راه یافتن یک نفر به مجلس ، چقدر برای این حزب، سود دارد که حاضر است دست به چنین قماری بزند، و اینهمه خرج کند برای یک رقابت پنجاه پنجاه؟؟؟
دوستی میگفت وضعیت الان ایران دست کمی از وضعیت امریکا ندارد؛ در امریکا هر نماینده ای که فراماسون ها از او حمایت، و رسانه هایشان برای او تبلیغ کند، رای می آورد و این نماینده در مجلس مجبور است به قانونی رای بدهد که ماسونها از آن حمایت میکنند؛
در ایران هم داریم به جایی میرویم که دو حزب بزرگ کشور تبلیغات و خرجهای آنچنانی میکنند تا شخصی به مجلس برود و وقتی این شخص به مجلس رفت مجبور است منافع حزب را درنظر بگیرد تا هزینه های تبلیغات انتخاباتی برگردد و عملا برنامه های کلان کشور هم تحت تاثیر منافع احزاب قرار میگیرد؛ و باز هم این وسط چوب این دعوای سیاسی به سر مردم و مصلحت کشور میخورد.
قبول داریم که وجود احزاب برای پیشرفت و پویایی کشور لازم است؛ ولی وقتی رقابت سیاسی شکل قمار به خود میگیرد عملا به مصلحت کشور صدمه میزند؛ و در اینجا لازم است مردم هوشیار باشند و اسیر تبلیغات و لیست احزاب نشوند و فرد اصلح را خود انتخاب کنند.
امین بابایی
امین عزیز، هنوز برای تو زود است که تجربه سیاسی به دست آوری و بتوانی با قلم خود، آنرا به دیگران انتقال دهی… نوشتن متن سیاسی، را به اهلش واگذار که در سیاست، استخوان ترکانده باشند…. آیا می توان از کسی که سواد سینما ندارد، توقع داشت، درباره فیلمی نقدکند؟ خیر. نقد او ارزنده نیست… شما نیز، از آنجا که تحصیلات علوم سیاسی نداری، بهتر است در این زمینه نظری ندهی و به کسب تجربه و تحصیلات عالیه فکر کنی و زبان دیگران، را واگویه نکنی…. به شما پیشنهاد می کنم، قدری تاریخ بخوان، سیاست را بصورت آکادمیک و علمی و با مطالعه نظامهای سیاسی کشورهای دیگر، بیاموز، بعد آنرا با آش شله قلمکار کشور خودمان مقایسه کن، آنوقت می فهمی قلم زدن در عرصه سیاست، بدون تخصص، یکی از آفتهای امروز ماست… هرکسی برای خود قلمزن سیاسی است… همین کاندیداهای دور دوم، کسی رای خواهد اورد که سیاست را بهتر بازی کند، خواهید دید که صداقت ، استقلال، در برد سیاسی کشور ما که هیچ قانون سیاسی درست حسابی در آن حاکم نیست، بی فایده است و کسی برنده انتخابات است که بتواند قوانین سیاست را بازی کند، و صدالبته برای بازی قوانین سیاسی در ایران، اولین چیزی که باید بازیکن این میدان، از درون خود، خالی کند، صداقت است…. دروغگویی، لاف زدن، نامردی و دیگران را پله کردن، اولین و مقدماتی ترین قوانین بازیهای سیاسی در ایران است… ببینید شنبه صبح، کدامیک از دو کاندیدای ما، این صفات را در خود بهتر پرورش داده است…