خبر و خبرنگاری
خبر و خبرنگاری
از زمانی که انسان لب به سخن گشود، با خبر و خبرنگاری آشنا شد . تا سالها خبرنگاران متفاوت بودند . هر جایی فرد بخصوصی برای رساندن خبر وجود داشت .
شاید همه افراد خود را ملزم می دانستند اخبار مهم را بین دیگران منتشر نمایند و برای آنکه نخستین فرد رساننده خبر باشند، بر دیگران سبقت می گرفتند .
گاهی یک نفر چنان در این کار پیشی می گرفت که به لقب خبرچین دست می یافت . برخی مواقع این خبرچین ها حتی موجب مزاحمت می شدند و مردم را به ستوه می آوردند آنها برای به دست آوردن محبت دیگران و مهم جلوه دادن خود ، گاهی خبرها را کش می دادند و بزرگ می کردند این کش آمدنها برخی مواقع غیر واقعی جلوه می کرد و زمانی مورد توجه واقع می شد.
به هر حال راست و دروغ دردسرهایی به همراه داشت کم کم مردم روی از خبرچین ها بر گردانند و کار آنها را ناشایست دانستند اما با رساننده های اخبار درست با احترام رفتار کردند .
امروزه دید ما نسبت به خبرنگاری به گونه ای دیگر است شاید برخی آن را حرفه ای بدانند پرمشغله، دردسرساز و مزاحم .
شوربختانه در همین شهر ما هستند کسانی که با دید درست به این قشر نگاه نمی کنند باید گفت خبرنگار واقعی کسی است که با عشق به کارش می نگرد هدفش آگاه سازی درست است و رفع مشکلات مردم و جامعه .
خبرنگاران حرفه ای در شهر ما انگشت شمارند کسانی هستند که سرما و گرما نمی شناسند ، برای رساندن اخبار تازه به ما با سرعت کار می کنند حتی فرستادن خبر را از غذای روزانه واجب تر می شمارند .
کار خبرنگاری امروزه بسیار مشکل تر و پیچیده تر از گذشته است . با شکوفایی رسانه های گروهی و سایت ها ، اخبار خیلی زود به دست مردم می رسد .
یک خبرنگار برای آنکه خبرش سوخت نشود باید سریع باشد ما پیش از آنکه به اینترنت و جوانب آن اعتماد کنیم، باید به خبرنگاران اهمیت بدهیم .
آنها کسانی هستند که اخبار را با گوش می شنوند و اتفاقات را با چشم خود می بینند و با درد جامعه آشنا هستند. به یاد داریم در همین شهر ما مسائلی رخ داد که خبرش زود و به موقع به مردم رسید چون خبرنگاران فعال ما همه جا حضور داشتند .
آنچه به مرور از ذهن ما و بسیاری از افراد دیگر پاک می شود ، نقشی بر دل و جان آنها گذاشته که فراموشیش امکان ندارد . خبر نگار با عشق کار می کند، زیاد به دیده شدن نمی اندیشد به شنیده شدن و باور داشتن بها می دهد .
می تواند در سازندگی ها نقش اساسی داشته باشد و مسئولین دلسرد و کندکار را به تکاپو وادارد و در گرفتن حق مردم گام های محکمی بردارد .
نقش سیلی بر صورت این شهر در دوربین و قلم آنهاست می توانند سرخی رنج مردم را به نمایش بگذارند و حق و حقوق همشهریان را گوشزد نمایند و در پاسداشت و نگهداری داشته ها بکوشند.
شایسته است مردم و مسئولین بزرگوار قدر این قشر زحمتکش را بدانند و فکر نکنند تنها با یک کارت هدیه کوچک می توان تلافی زحمت آنها را نمود به طور حتم خبرنگاران ما چشمداشت مادی ندارند آنها تنها توقع دارند از مسئولین خوشرفتاری ببینند .
گردآوری خبر کار آنهاست پس با صبر و حوصله پاسخ پرسشهای این عزیزان را بدهید در شهر ما خبرنگاران فعال اندک هستند تنها در روز گرامیداشتشان انبوه می شوند .
به امید آنکه خبر و خبرنگاری در شهر ما پاس داشته شود و با آموزش و یادگیری بیشتر بر تعدادشان افزوده گردد.
عالیه نقیب الذاکرین بافقی(مهرگان)
اولا این تاریخچه خبر و خبرنگاری و خبرچینی رو که حتما با سند بیان کردین دیگه نه!!؟؟ از خود تون که در نیاوردین؟ انشا…
دوماً “فکر نکنند تنها با یک کارت هدیه کوچک می توان تلافی زحمت آنها را نمود” این جمله از کسی که خودش را نویسنده این شهر می داند بعید است. مگر مسئولان باید ازخبرنگاران تجلیل کنند. تنها جایی که تجلیل از خبرنگار در عرف و قانون، می تواند حمل بر خرید خبرنگار نباشد، اداره و یا وزارت ارشاد است.. مابقی سازمانها، حق تجلیل ندارند، یعنی با تجلیل و کارت هدیه، در اصل خبرنگار را برای یکسال می خرن. تجلیل از خبرنگار، به معنای تقدیر از زحمت یکسال گذشته او نیست، بلکه به معنای خرید یکسال آینده و سکوت و همراهی او در سال آینده است. وگرنه، چه دلیل دارد خبرنگاری که یکسال، مخالف مدیری بوده است، از او کارت هدیه بگیرد.
در کل، رسانه درایران، همون دست راست دولته، یعنی ما مخالف نداریم هیشوقت. همین الان، فایل صوتی آقای مرحوم منتظری، تونسته کل نظام را زیر سوال ببرد. 28 سال است رسانه های ما خفه اند. تلگرام، و شبکه های اجتماعی، خودشان نقش خبرنگار واقعی رو بازی کردند و پسر آیت الله منتظری نقش خبرنگار…. این سکوت و خفه بودن، بخاطر همین کارت هدیه است. جایی بخاطر خبرش صدتومنی هست، و جایی بخاطر خبرش صد میلیونی….