افلاطون دوران ؛ روایتی از زندگی علامه عمادالدین حکیم بافقی

ختان خرمامی نشست و کتابی را می خواند بی آن که به دنیای پیرامون خود توجه ای داشته باشد و هر وقت فرصت می یافت به خطاطی روی می آورد وبر بریده کاغذها, شعر های زیبا یا آیات قرآن را می نوشت.
عماد الدین صبوری و قناعت و پاکی و بی آلایشی را از کویر آموخت و بی شک محیط جغرافیایی بر تکوین شخصیت وی اثری شگرف گذاشت .شب های کویر با آن عظمت و شکوهی که در خود دارد و ستارگانی که در آن بالا خودنمایی می کنند می تواند برای هر فردی قابل تامل باشد علی الخصوص اگر در آن فرد رگه هایی از معرفت و خودشناسی هم جوانه زده باشد.
عمادالدین به این نتیجه رسید که نمی تواند عطش پایان ناپذیر خود را در این شهر سیراب کند چون او تشنه علم ودانش بود وبرای نوشیدن از سرچشمه معرفت باید خود را به اقیانوسی از معرفت می رسانید تا این که سرانجام شوق به تحصیل اورا وادار کرد که از خانه و کاشانه خود مهاجرت کند و برای تحصیل علم به حوزه نجف برود.
وی در آن جا از محضر استادان بزرگی مانندفیض کاشانی,اقا حسین خوانساری,محقق سبزواری,فخر الدین طریحی و دوتن از علمای اهل تسنن به نام های فاضل ذکی ملا حسن دیار بکری و ملا محمد چلبی اسلامبولی مشهور به طاشچی زاده کسب علم نمود و از آن ها اجازه اجتهاد گرفت.
حوزه نجف در آن زمان بزرگترین حوزه علمی شیعیان بود و از آن جایی که حکومت صفویه پایه های حکومت خود را بر فقه شیعه و اعتقادات امامیه گذاشته بود آن حوزه از رونق خاصی برخوردار بود به طوری که گفته می شوداز نیمه دوم قرن دهم رونق علمی به حوزه نجف بازگشت. اقدامات اثرگذاری چون آسان ساختن دسترسی به آب آشامیدنی از طریق حفر رودها توسط شاهان صفوی و ساخت قلعه‌های استوار و تأمین امنیت جانی ساکنان، به عنوان یکی عوامل شکوفایی مجدد حوزه نجف شمرده شده است .
در این دوران بود که فقها ومجتهدان زیادی پا به عرصه علم گذاشتند ونام خود را پرآوازه کردند. یکی از آن ها که همشهری و هم عصر عمادالدین بود وبی شک از تاثیر گذارترین علما ی آن عصر به حساب می آمد ملا عبداللّه بهابادی بود که در سده یازدهم هجری قمری می زیست .وی مؤلف حاشیه بر بخش منطق کتاب «تهذیب المنطق و الکلام» اثر تفتازانی در حوزه نجف بوده و کتاب او همچنان یکی از درسنامه‌های رایج در حوزه‌های علمیه است.
وجود این علما و دانشمندان از شهر بافق در آن دوران ,نشان از رونق علمی و فکری در این سرزمین داشت که در روزگاران قدیم این چنین شخصیت های طراز اولی از این سرزمین به درجات ممتاز علمی رسیدند و توانستند خود را بر تارک علم ودانش ایران زمین قرار دهند.
عماد الدین حکیم سالیان زیادی را در حوزه نجف به تلمذ وشاگردی پرداخت تا این که سرانجام توانست اجازه اجتهاد بگیرد وبرکرسی استادی بنشیند و به تربیت شاگردان متعددی بپردازد.
او هرروز پانزده جلسه درس تشکیل می داد وشاگردان زیادی در حلقه درس و معرفت وی حاضر می شدند. وی هیچ وقت احساس خستگی نمی کرد و عاشقانه و با انگیزه بالا و شوق فراوان به آموزش می پرداخت واین میزان از ساعت تدریس در روز حکایت از تلاش و پشتکار مثال زدنی وی داشت.
وی در آن جا از طریق تدریس در حوزه و هم چنین کتابت, امرار معاش می کرد .از آن جایی که دارای خطی زیبا بود به کار نسخه نویسی روی آورد و کتاب های ارزشمندعلمی را استنساخ می کردوآن ها را برای نسل های بعد حفظ می کرد .
هم چنین با خط چشم نوازی که داشت,به کتابت قرآن روی آورد و سعی می کرد با همین حقوق اندک زندگی خود را سپری کند و از سهم امام که به او داده می شد استفاده نمی کرد و آن را در کارهای عام المنفعه مورد استفاده قرار می داد.
سرانجام عمادالدین به علت اشتهار علمی و تبحر در دانش های عصر خود به علامه عمادالدین حکیم ملقب گردید و این لقبی بود که به علمای طراز اول داده می شد .
عمادالدین حکیم فردی گوشه گیر و منزوی بود و همواره سعی می کرد با دیگران کمتر معاشرت داشته باشد و بیشتر به خلوت نشینی علاقه داشت و از معاشرت با مردم به صورت جدی پرهیز می کرد وبه سیر و سلوک عارفانه می پرداخت.
شاید طبیعت کویر و دور بودن از هیاهوی شهر ها این گوشه گیری را دروجود او نهادینه کرده بود و علاقه وی به خطاطی و دانش اندوزی از او فردی گوشه گیر و مردم گریز ساخته بود.هرچند که گوشه گیری و پرهیز از معاشرت, انسان را از آفات های زیادی حفظ می کند و باعث می شود تا فرد بتواند در مراحل عرفانی به سیر و سلوک بپردازد.
آثاروی عبارتند از:
مصفاه الحیاه در اصول دین به سال۱۰۶۷ق ـ ۱۰۳۵خ که نسخه ای از آن نزد سید محسن قزوینی بوده است-
-المجربات به نظم در ۳۹ باب در موضوع پزشکی وعلوم غریبه که نسخه ا ی از آن به خط نستعلیق به سال ۱۲۶۱ق ـ ۱۲۲۳خ .در کتابخانه گنج بخش پاکستان موجود است..
-اثبات الواجب
قانون العصمه-
عین الحیاه-
عین الحکمه-
بیضه البیضا-
در بحر الحیاه-
-معلمه میزان
-حل احادیث
قبه بیضا-
-پنجه آفتاب
تحفه دردانه-
-چشمه خضر