از نسیمی دفتر ایام بر هم می خورد از ورق گردانی لیل و نهار اندیشه کن

فرقی نمی کند چه از پله های بالا بروی چه از پله هایی پایین.

وقتی که چشمت ناخواسته به معلولین جسمی، حرکتی و ذهنی می افتد تمام آمال و آرزوهایت را فراموش می کنی.

و همه چیز تو در قطره ای اشک جمع می شود و بر گوشه ای از چشمت می غلتد.

نمی دانی چه بگویی یا چه حرکتی را انجام دهی.

فقط باید سرت را پایین بیندازی تا شرم نگاه مادری تو را آزار ندهد.
امروز در معیت معاون فرماندار، ریاست بهزیستی شهرستان، مدیر موسسه مهروزان نیک اندیش بافق و کارشناسان اداره بهزیستی از نزدیک با مسائل و مشکلات دو تن از معلولین که تعدادشان در بافق کم نیست آشنا شدیم.
و قتی پای دردل پدر،مادر و همسر صبور این گروه مظلوم نشستیم متوجه شدیم «آی مردم» این ره که شما می روید به ترکستان است.

آیا سزاوار است این همه سفرهای پر زرق و برق و نذوراتی که گاهی به دست مستحق نمی رسد در گوشه و کنار شهر باشد در حالی که مادری برای تهیه داروی فرزندش بی تاب است.

شرم نگاهی که نتوانست برای بیان خواسته اش در چشمان مسئولان بنگرد و آرام آرام از رنجها و مشکلاتش گفت.
همسرانی که برای پیدا کردن شغلی حتی با حقوق ناچیز به هر گوشه ای از شهر سر زده اند تا در مقابل نگاه منتظر فرزندشان شرمسار نباشند.

کسانی که حتی نمی توانند با زبان خواسته خود را مطرح کنند و با دست نوشته ای خطاب به فرماندار شهرش یاری می خواهد.

بیاید یکبار برای همیشه باور کنیم که همیشه مرغ همسایه غاز نیست.
شاید روزی ما هم دچار مصیبتی شویم و نیاز به کمک داشته باشیم.

بیاید برای یکبار هم که شده سفرهای زرق و برق خود را با آنان تقسیم کنیم تا شاهد نگاه مضطرب پدری نباشیم.

در پایان ضمن دعوت همه عزیزان بافقی برای کمک به این خانواده ها از طریق مراجعه به اداره بهزیستی شهرستان شما را میهمان یک بیت دیگر از صاحب تبریزی می نماییم.

ای دل از پست و بلند روزگار اندیشه کن
در برومندی ز قحط برگ وبار اندیشه کن