کویر

چه عشوه ها که عروس کویر می ریزد
ستاره تا که به بامش حریر می ريزد

تنش به زیر نگینی ز آفتاب بلند
نشان گرفته و باران تیر می ریزد

سکوت کرده و گویی به دفتر ش حافظ
غزل غزل سخن بی نظیر می ریزد

شکوه جلوه ی پاییزیش تماشایی ست
دمی که برگ درختان پیر می ریزد

شبیه کودک چشم انتظار مادر خویش
که کی به جام لبش شهد شیر می ریزد

همیشه چشم به ایثار آسمان دارد
ولی دریغ که این سرمه دیر می ریزد

به کام تشنه ی این دشت, گاه بارانی
عجیب جلوه گر و دلپذیر می ریزد

اگرچه دشت نمک سود گشته دامانش
چه شهدها که ز جامش به زیر می ریزد

برای دیدن زیبایی کویر بیا
بهار از سر زلف کویر می ریزد

“زهرا شمس الدينی قطرم