قلمش مقسم رزقست ,منم غرق دغل

قلمش مقسم رزقست ,منم غرق دغل
سخنم جمله گنه او که سراسر چو غزل

دلکم غرق منیت دل او در تب من
می من آب و می اش جمله سلامی به عمل

نفسم ملک زمین خواهد و او ملک ملک
ملکوتیست چه گویم که خدا جمله امل

ّبه گذر ,گفته ,نشیند ,که نشاند تب و غم
چه بگویم چه بسازم که به هر خل چو عسل

دل او عاشق زاریست که هردم به برست
چه بخوانم که کند یاد ز هر اصل و بدل

نکن از حرص طمع ای چو گوهر بر دل خاک
که خدایت بدهد رزق به هر کنج و محل

محمدرضا کارگران بافقی