سیب زمینی ذغالی

دسته: عمومی
۲ دیدگاه
سه‌شنبه - 15 فروردین 1396

وســـايلش را جمـــع كـــرده بـــود . يـــك ســـاك لبـــاس، چنـــد پتـــو و تعـــدادي كتـــاب . از همـــه خــداحافظي كــرده بــود و دليــل رفتــنش را بــراي همــه شــرح داده بــود ؛ از دو هفتــه پــيش كــه خبــر قتــل ٢٠٠ كــودك توســط داعــش را شــنيده بــود ديگــر صــبر و تحملــي بــرايش نمانــده بـود .

دائـم مثـل اسـفند بـر آتـش بـه ايـن سـو و آن سـو مـي رفـت و بـا خـود فكـر مـي كـرد .دليـل ديگـــرش بـــراي رفـــتن از دانشـــگاه فرهنگيـــان و خـــدمت ســربازي ، زهـــره بـــود .

اهـــل بوســـتانه روســتايي از اســتان ايــلام بود. بــا هــم درس خوانــده بودنــد در يــك مدرســه و يــك كــلاس که معلــم و مــدير و بابــاي مدرســه مــرد مهربــاني بــه نــام آقــاي رحيمــي داشت.

او عشــق معلــم شــدن را در جــان ايــن دو بــا اخــلاق و مهربــاني كلامــش بود .

زهــره و او بــا هــم رقابــت مــي كردنــد كــه كرســي معلمــي را در آن روســتا از آن خــود كننــد و بــه جــاي آقــاي رحيمــي كــه
داشــت بازنشســت مــي شــد بنشــينند .

امــا ايــن رقابــت كــار دســتش داده بــود و زهــره دلــش را
ربود ؛ در رويــا هــايش بــالاخره ايــن دو خــط مــوازي را بــه هــم رســيده مــي ديــد .

خــوشحـــال و خرســـند از ايـــن رويـــا بـــه درس خوانـــدن ادامـــه مـــي داد تـــا اينكـــه او در دانشـــگاه فرهنگيــان شــهيد مــدرس و زهــره در دانشــگاه امــام صــادق (ع) شــهر ايــلام قبــول شــدند

.دلــش خــوش كــه مــي توانســت پنهــان از چشــم همــه روز هــاي تعطيــل هنگــام خــروج زهــره از دانشـــگاه او را يـــك دل ســـير تماشـــا كنـــد .

امـــا زمـــاني كـــه متوجـــه شـــد بـــراي دوره ضـــمن خــدمت ، روســتاي آنهــا تنهــا يــك كــارآموز مــي پــذيرد ديگــر دل و دمــاغي كــه درس خوانــدن بخوانــد بــرايش نمانــده بــود چــون نمــي خواســت زهــره بــراي كــارورزي بــه روســتاي ديگــري
بــرود .

رســول كــه خــانواده خــود را در جنــگ ازدســت داده بــود و بــا مــادر بــزرگ پيــرش زنــدگي مــي كــرد ، بــه شــدت عــاطفي و كودكــان را بســيار دوســت مــي داشــت . بــا شــنيدن قتــل
عــام كودكــان ديگــر طاقــت مانــدن نداشــت ، از يكــي از دوســتانش خواســته بــود تــا مقــدمات ســـفرش را فـــراهم كنـــد و حـــالا بــا ســـاكي از لبـــاس عـــازم شد .

محـــل خـــدمتش بـــا لشـــكر فاطميون كه از حرم بي بي زينب (س) پاسداري مي كردند

بــه زحمــت بــا دســتان يــخ زده اش در آن هوای سرد چوبهای را جمع کرداز پاســداري شــب ديگــر نــايي نداشــت ، آتشــي درســت كــرد . آفتــاب داشــت بــالا مــي آمــد.

ايــن جــا همــه چيــز او را بــه يــاد روســتا مــي انــداخت . ديگــر مثــل روزهــاي اول دلتنــگ نمــي شــد .

همـــه جـــا يـــاد و خـــاطره روز هـــاي كـــودكي را بـــرايش زنـــده مـــي كـــرد ؛ ســـختي زمســـتان و سرمايش، بدون گاز و مواد سوختني ، قطعي برق و كمبود مواد غذايي و …

امــا شــادي و ســرزندگي بچــه هــا حتــي در شــرايط اينچنينــي بــود كــه عشــق و علاقــه او را بــه آن هــا صــد چنــدان مــي كــرد .

داشــت هيــزم هــا را درون آتــش جــا بــه جــا مــي كــرد كــه ديــد
چنــد كــودك كتــاب بــه دســت بــه او نزديــك مــي شــوند ، درســت مثــل دوران بچگــي خــودش كــه بــدون كيــف بــه مدرســه مــي رفــت ، عده ای کتاب در دست و عده ای دیگر كتــاب را درون نــايلون
گذاشته بودند .

پســري كــه بــه نظــر از همــه بــزرگ تــر مــي آمــد بــا رنــگ و روي پريــده جلــو آمــد و چنــد ســيب زمينــي كوچــك را بــه طــرفش گرفــت و بــه او فهمانــد كــه آنهــا را زيــر ذغــال هــا بگــذارد .

بقيــه نيــز بــا چنــان شــور وشــوقي دور آتــش ايســتاده بودنــد كــه انگــار قــرار اســت كبــابي شــاهانه بخورنــد.

بــا هــم صــحبت مــي كردنــد و مــي خنديدنــد، بعضــي از آنهــا بــه او و اســلحه اش نگــاه مــي كردنــد .معلــوم بــود كــه ايــن ســيب زمينــي هــا برايشــان خيلــي مهــم اســت ؛ ممكــن بــود
برايشـــان هــم وعــده صـــبحانه و هــم وعـــده ناهــار باشــد ، شـــايد هــم كــل وعــده غــذايي آن روزشــان….

پــس بايــد مواظــب باشــد كــه نســوزد. ناگهــان بــه يــاد اســراف ســيب زمينــي در ايــران افتــاد كــه ســيب زمينــي هــا را پــس از برداشــت دوبــاره بــه زمــين بــاز مــي گرداننــد و كســي از
آنها استفاده نمي كند .

حـــال ايـــن كودكـــان جنـــگ زده را خـــوب مـــي فهميـــد . تنهـــا تفـــاوت ايـــن كودكـــان بـــا او ، زبانشــان بــود . نشــاط كودكيشــان نشــان بــي اعتنــايي آنهــا بــه ظلــم ظالمــان و بــي عــدالتي
آنــاني بــود كــه دم از حقــوق بشــر مــي زدنــد.

ســيب زمينــي را بــه شــرط جــواب جــدول ضــربي
كــه بــر روي خــاك كشــيد بــه هــر كدامشــان داد و آنهــا را بــا لبخنــدي شــيرين روانــه مدرســه كرد.

روز اولی كــه آمــده بــود مدرسه را پیدا کرده و چه جــاي خــوبي بــود.

مــي گفتنــد آن زمــان كــه آقــاي شــاطري (خوشــنويس) در اينجـــا بــوده آن را مرتـــب كــرده اســت تــا بچـــه هــا بتواننـــد دوباره در زينبيه درس بخوانند . امنيت آن را هم بچه هاي فاطميون بر عهده داشتند .

بچــه هــا از او دور مــي شــدند و او بــا نگــاه كــردن بــه آ نهــا يــاد و خــاطره روســتا ،بچــه هــا ، آقـــاي رحيمـــي و زهـــره را از جلـــو چشـــمان خـــود عبـــور داد ، چشـــمانش را بســـت و مرواريـــدي
گرم از چشمانش بر روي آتش افتاد.

كــم كــم داشــت شــيفت نگهبــانيش تمــام مــي شــد كــه صــداي انفجــار او را بــه خــود آورد؛ دود و غبــار از ســمت مدرســه مــي آمــد . بــه ســمت مدرســه دويــد و قلــبش را بــا آن انفجــار از جــا
كنــده شــده احســاس مــي كــرد . بــه مدرســه كــه رســيد، صــحنه وحشــتناكي او را مــيخ كــوب كــرد .

ســقف كــلاس پــايين ريختــه و تنهــا چيــزي كــه از بچــه هــا بيــرون است ، دســتاني بــود كــه بــر اثــر آن ســيب زمينــي ذغــالي هــا ســياه شــده بودنــد و كتــاب هــايي كــه در دســت ديگرشــان ســالم مانــده بــود ؛ بــا چشــماني پــر از اشــك و حســرت شــروع بــه بيــرون كشــيدن آنهــا از زيــر آوار كرد،كــه ناگهــان خمپــاره اي ديگــر بــراي تخريــب همــه كــلاس فــرو آمــد و او كــه خــود را در كــلاس درس و در ميــان شــاگردانش احســاس مــي كــرد بــا خــود بــه آســمان برد.

ه. فتاحی


پرینت اشتراک گذاری در فیسبوک اشتراک گذاری در توییتر اشتراک گذاری در گوگل پلاس
بازدید: ۱۰۰
برچسب ها:
دیدگاه ها
ناشناس این نظر توسط مدیر ارسال شده است. چهارشنبه 16 فروردین 1396 - 10:26 ق.ظ پاسخ به دیدگاه

با همه سادگیش متن زیبا و دلنشینی بود

    ه.فتاحی این نظر توسط مدیر ارسال شده است. چهارشنبه 16 فروردین 1396 - 8:44 ب.ظ پاسخ به دیدگاه

    ممنون از وقتی که گذاشتید

You cannot copy content of this page