نبض وحدت

باز این شور حسین است که چنین عالم را دیوانه ی خود کرده.
نبض وحدت را در قلب انسان ها جاری و نوای همدلی را بر زبانشان جاری کرده.
اینبار کبوتران بالهایشان بستند و با پای پیاده به سوی بارگاه خورشید سوم قدم برمی دارند.
بعد از چهل روز هنوز داغ بر دل دارند و به سمتی میروند که معشوقشان انجاست.
موج انبوه جمعیت دریای زیبایی را در قاب ذهنت ایجاد می کند چه زیباست آن لحظه که بی اراده همچون کبوتری که سالهاست در قفس مانده و حال بعد از این وقت آزاد می شود،به سمتی می روی که سال های سال است از پشت قفس تماشایش میکردی.
موج عشق در میان چشمانت انگاه که گنبد نور را می بینی پیداست. و چه چیزی در این دنیا لذتش بیشتر از این است که دقتی بعد از سال دقیق رو به روی گنبدش به او سلام می دهی.
چندین سال است که دوستان رفته اند و فقط التماس دعایش برای ما باقی مانده ولی روزی ان شاء الله همه ی ما در کنار هم اشک شوق در چشممان بی تابی میکند تا جاری شود،قلبمان به سینه می کوبد و هنگامی که چشممان اشک ها را کنار می زند تا وجودمان را پر کند از این صحنه ی زیبا،بغضمان را که بی رحمانه بر گلویمان چنگ میزند را به حال خودش رها می کنیم و به بلندای تمام آن دلتنگی ها به وجود پاکش سلام می دهیم.

مبینا شفیعی