درهای آسمان را باز کنید

ما آدمهای عجیبی هستیم .دانسته هایمان زیاد است .به بعضی چیزها معتقدیم اما نه تاحدی که بتوان آنرا ایمان نامید. آیه های خدا را می بینیم اما درسش را نمی گیریم .از کنار صحنه ها مختلف که خدا با هزار امیدِ هدایت برایمان می گذارد به راحتی می گذریم اما انگار تصادفی هستند و به ما ربطی ندارند. بیشتر در گذشته و حال زندگی می کنیم و برنامه به درد بخوری برای آینده خود خانواده و جامعه نداریم .معمولا از وضعیت موجود ناراضی هستیم هرچند خودمان آنرا رقم زده باشیم. برای کارهای اشتباهمان استاد توجیه گری هستیم و از همه اینها بدتر انگشت اتهاممان است که مدام دیگران را نشانه می گیرد حتی خدا را .و هزاران موضوع از این دست که هرچه بگویی تمام نمی شود و همینهاست که موجب شده همین باشیم.

از اینها بگذریم با خود اندیشیده اید چرا اینقدر آسمان ریسمان به هم می بافیم که چرا در های برکت خدا به رویمان باز نیست؟ چرا بارن نمی بارد؟چرا بااینکه دستمان به دهانمان می رسد شاد نیستیم و بیشتر غر می زنیم تا شکرکنیم.اگر زمستانمان سرد شود از سرما گله داریم و اگر گرم شود می گویم برنامه خدا به هم ریخته؟باد بیاید ناراحتیم نیاید هم می گوییم همه روزها مثل هم است. فکر می کنم آدمهای متوقعی شده ایم. دوست داریم فقط این خدا باشد که درهای آسمان را باز کند و رحمت جاری کند و ما هیچ. اینکه گشودن درهای آسمان دوطرفه هست را نمی دانیم و یکطرفه به قاضی می رویم آن هم با  کمترین توشه.به راهکار خدا کاری نداریم که می فرماید:«اگر اهل قریه ها ایمان بیاورند و با تقوا شوند درهای آسمان و زمین را برایشان می گشاییم» . فقط دعا می کنیم اما سعی نه؟دوست داریم مومن و متقی و .. باشیم و حتی قیافه حق به جانب می گیریم اما خودمان را مقید نمی کنیم.تقید به آنچه را خدا دوست دارد محدودیت می دانیم . درست هم هست محدود می شویم چون نفسمان نمی تواند حال بیاید! بیشتر منتظریم برایمان کاری بکنند تا اینکه راهی باز کنیم.فکرنمی کنیم بتوان کویر را بهشت کرد البته نه با فضای سبز مصنوعی بلکه با صفات درونی و هزاران پیشرفت که باید از درونمان سرچشمه بگیرد تا با تکنولوژیِ همه چیز ساز.من فکر می کنم این خودمانیم که باید درها را باز کنیم حتی درهای آسمان را .پس بیایید درهای آسمان را باز کنیم آن هم با ایمان و عمل به ارزشهایی که خدا دوست دارد.

محمد علی قاسم زاده