قدر بزرگان خود را بدانیم

در قطار به سمت تهران حرکت می کردم ساعت 1 بامداد مجبور شدم  کوپه ام را عوض کنم .از رستوران که می گذشتم  تعدادی زن و مرد را دیدیم که در سالن نشسته و به آواز یک مرد مسن که اتفاقا شعر وحشی بافقی را می خواند گوش می دادند و بعد از اتمام هر شعر او را تشویق می کردند. معلوم بود که از یک گروه هستند . من هم ناخوآگاه نشستم. از خانمی که مسؤل روابط عمومی گروه بود سوالاتی پرسیدم و متوجه شدم این گروه کارشان  جمع آوری و ترمیم نسخ خطی قدیمی است و با توجه به وضعیت کارشان به نقاط  مختلف کشور مسافرت می کنند  . مردی که شعر می خواند رئیس گروه بود. جلو رفتم و از او تشکر کردم و خودم را همشهری وحشی بافقی معرفی کردم . بسیار خوشحال شد و من را به حاضرین معرفی کرد . و سپس گفت اتفاقا  دیروز برای بازدید  خانه وحشی بافقی با بافق رفته بودیم . و شروع کرد به تعریف از این شاعر پرآوازه شهرما یعنی وحشی بافقی .آنچنان از این شاعر و خانه اش تعریف کرد که من در بین این جمع بر خود بالیدم که همشهری این شاعر دلسوخته هستم. پاسی از شب گذشته بود و باید برای استراحت به کوپه هایمان  می رفتم. چرا که فردا روز کار بود.   

آن شب خوابم نمی برد و به حرفهای جالب و تعریف و تمجیدهای این پیرمرد از شاعر شهرم فکر می کردم . به اینکه شهر ما به جز معادن سنگ چه معدنهای انسانی از گذشته و حال دارد که با اندکی سرمایه گذاری روی آنها در معرفی و شناساندن چه تحول فرهنگی و حتی اقتصادی که نمی توان در بافق ایجاد کرد .آنچه که برایم جالب بود و غیر قابل هضم ،اینکه دیگران بیشتر از خود ما قدر بزرگان ما را می دانند و جالبتر اینکه مدت زیادی است متولیان فرهنگ شهر و  استانمان برنامه برگزاری کنگره ای برای این شاعر دارند. اما مثل اینکه نه حالش را دارند و نه دلسوزی برای برگزاری، شاید هم کارهایی شده اما ما در جریان نیستیم خوب است مسؤل اداره ارشاد شهرمان روند فعالیتی که در این خصوص انجام شده را به اطلاع مردم برساند.

عباس یزدانی