شعله ای زیرخاکسترتبعیض

«ظلم؛ زمانی آغاز شد که بشر قطعه زمینی را به مالکیت خوددرآورد»(ژان ژاک روسو)
خاک ؛مهم ترین عامل در موجودیت و هویت یک ملت محسوب می شود وبنابر حکم غریزی, خاک پرستی دروجودبشر نهادینه شده است  وبه همین علت است که تمام اقوام ,تا آخرین قطره خون, از وجب به وجب خاک خود پاسداری می کنند و ازتصاحب آن توسط دیگران باتمام توان جلوگیری می کنند.اماافراط دراین حس, انسان را به تصاحب سرزمین های دیگران می کشاند واین سرآغاز جنگ های خونین میان دولت ها وملت هاست .
جنگ خاک و زمین نه تنها در میان دولت ها که در میان مردم هم رواج دارد حتی در تصاحب یک زمین مزروعی میان یک عشیره و قبیله که همه از یک خون ونژاد هستند هم شعله ور است وریشه تمام آن ها, منفعت طلبی و حس برتری جویی عده ای بر عده دیگر است.
اختلاف بر تصاحب معدن چاه گز و چادرملووجنگ قدرتی که به شکل پنهان وجوددارد هم از این قاعده مستثنا نیست و هرازگاهی شعله ور می شود و احساسات هریک را نسبت به یکدیگر بر می انگیزد و هرکدام  با دلیل و برهان  خودرا در مالکیت آن محقّ می داند.
موضع گیری های تند فرمانداران در هفته های اخیر بر سر مالکیت معدن چاه گز و هم چنین حرکت اعتراضی مردم بهاباد, نمونه هایی از شعله ورشدن این اختلافات است که درزیر خاکستر تبعیض پنهان شده بود.
ریشه این اختلافات را بایددر توزیع ناعادلانه امکانات میان شهرستان های استان  وحس تبعیضی که درروح وروان مردم این شهرستان ها وجوددارد جستجو کرد.حسی که به علت سرکوب در گذر زمان وعدم پاسخگویی شفاف مسئولان, به بغضی درگلوی مردمان بافق وبهاباد تبدیل شده است که با کبریت اعتراض, کینه های انبار شده  را به آتشفشانی از خشم ونفرت تبدیل می کند .
مردم از مسئولان خودتوقع دارند که با جسارت و شجاعت حق آن ها را بگیرند ودر صورت ناامیدی از آن ها خود وارد میدان می شوندودرصدد احقاق حق برمی آیندکه تبعات منفی آن بسیار بیشتر از قبل خواهد بود.
سوالی که در این جا مطرح می شوداین است که آیا واقعا می توان مرهمی برای این زخم های کهنه یافت؟آیابروزاین اختلافات, زیبنده ی جامعه ای است که حاکمان آن, خود را داعیه دار عدالت و مهرورزی می دانند؟آیا عدم پاسخگویی شفاف توام با سکوت معنادار مسئولان به این اختلافات بیشتردامن نمی زند؟اگر مسئولان جوابی برای این مردم رنج کشیده دارند, ارائه کنند که بنا به تعبیر قرآن «قل هاتُوا برهانَکم إن کنتُم صادقین»بگو دلیلتان را بیاورید اگر راست می گویید(نمل/64).

دکتر حسین ارجمند