ده کاریکلماتورِ صبایی

* سکوت ، فریادِ انسان های دردمند است .
* چترِ خراب ، هرگز رنگ باران را نخواهد دید .
* ماهی ها برای حوضِ خالی از آب ، فاتحه خواندند .
* پرنده در آسمانِ قفس ، بلند پروازی می کند .
* « تو » که حضور داری « من » ساکت است .
* در آینه ، زیبایی و یا زشتی تکثیر می شود .
* آنچنان در خود فرو رفته ام که دیگر پیدا نیستم .
* برای رسیدن به تو ، خودم را پشت سر می گذارم .
* موج خسته ، در ساحل دراز کشید .
* باران ، حرفِ دلِ ابر است در گوشِ زمین .

جلیل زعیمیان ( صبای بافقی