پول ما و کام دیگران

دوستی نکته ای را مطرح کرد که مرا به فکر واداشت و البته تلنگری شد تا چندسطری بنویسم. این دوست بیان کرد؛ بافقی ها بخش قابل توجهی از درآمدشان را برای خرید در مرکز استان و دیگر شهرها خرج می کنند؟! و این  در حالیست که مردم برخی شهرستان های استان که فاصله کمتری با مرکز استان دارند کمتر تن به اینکار می دهند؟!

 البته شاید این گفته فقط یک برداشت شخصی و خیلی هم صحیح نباشد، ولیکن حاوی نکته بسیار مهمی است، حتما شما هم در بین دوستان و آشنایان افرادی را سراغ دارید که برای خرید اجناس و خدمات مختلف؛ ریز و درشت به مرکز استان و دیگر شهرهای دورتر مراجعه می کنند و صد البته هرکدام  هم دلایل زیادی برای انجام اینکار دارند و خیلی هم بر رد و تائید آن اصرار ندارم، حتی داستان جایی جالبتر می شود که برای خرید فاصله بیش از صد کیلومتری تا مرکزاستان را پیموده و هزینه هایی از جمله؛ بنزین و استهلاک و از همه مهمتر “وقت” را از دست می دهیم!! «البته فورا بگویم بسیاری برای انجام کارهای اداری و درمانی خاص به مرکز استان می روند و شاید خریدی هم بکنند و صد البته محرومیت شهرمان در نداشتن بسیاری از خدمات و امکانات در این موضوع بسیار موثر است»، بگذریم. خب شاید بگویید هرکسی در آمد حلال حاصل زحمتش را (که در شهر من معمولا با کار در معادن و زیرمجموعه هایش هست) را هرگونه بخواهد می تواند خرج کند.

بله دزست است اما تصورکنید؛ اگر از جمعیت چند ده هزارنفری شهرستان ماهیانه 5 هزارنفر و نفری 30 هزارتومان ناقابل بیرون شهرستان خرید کنند ماهیانه مبلغ 150 میلیون تومان پول از  بازار شهرستان خارج می شود.

البته غرض از این مطلب یادآوری یک نکته و طرح 3 سوال است؛ اول اینکه تا کی به اینکار ادامه می دهیم، مگر نباید احتیاج های اولیه شهروندان در شهرستان و از سوی کسبه و بازاریان و سایر دست اندرکاران شهرستان برای همشهریان تامین شود پس بهتر نیست با خرید حداکثری نیازهایمان تا آنجا که در شهرستان وجود دارد ولو با تنوعی محدودتر، مشوق توسعه و گسترش کسب و کارهای جدید و فعلی شویم.

و اما سوال اول؛ آیا خریدهایی که از دیگر شهرها انجام می دهیم و برای خدمات جانبی و پس از فروش و غیره مجبور به قبول زحمت می شویم نسبت به قیمت شهرستان قابل مقایسه و مقرون به صرفه است؟

و سوال دوم؛ آیا کیفیت تمام کالاهایی که از برخی شهرهای دور و نزدیک تهیه می کنیم با جمیع ملاحضات از کالای شهرستان بهتر است؟

سوال سوم؛ آیا بهتر نیست در جاهایی که بدلایلی بخش خصوصی توان یا صرفه توزیع کالایی را ندارد با مشارکت شهروندان نسبت به تشکیل شرکت تعاونی هایی برای توزیع و فروش کالاهای مورد نیاز اقدام و به خودمان و دیگران کمک کنیم؟

 البته باید یادآوری کنم؛ نقش فعالان تجاری و اصناف نیز در این مهم برای راهنمایی علاقه مندان شروع کسب و کارهای جدید بسیار تاثیر گذار است تا از ایجاد کارهای قدیمی و موازی کاری جلوگیری گردد و هم زمینه ساز رفاه بیشتر همشهریان شود.

سید علیرضا ناظری