نوکرانِ بادمجان

« بر چهره ستایش گران، و اندام چاپلوسان خاك بپاشید»حضرت علی(ع)

یکی از پدیده های شوم اخلاقی واجتماعی که در عالم سیاست ورزی هم نمود پیدامی کند، تملق وچاپلوسی است که  در فرهنگ ما ریشه ی تاریخی داردو به طور قطع ویقین یکی  از بزرگترین دردهای جامعه ما، رشد وترویج این فرهنگ است که زیان های غیرقابل جبرانی را به سلامت جامعه وارد می کند .

  در جامعه ای که فرهنگ نقدپذیری رشد نکرده باشد, علف های هرز تملق شروع به رشد می کنند علی الخصوص اگر در آن جامعه, ترس از قدرت و قدرتمندان هم بر روح وجان مردم سایه افکنده باشد که در این صورت، بیشترین بهره را متملقان می برند چون تنها تیغی که می تواند چاپلوسی را ریشه کن کند, فرهنگ نقد وانتقاد است

متملقان؛ همواره  در مرز باریک خدمت وخیانت سکنی گزیدند و تابع محض اوامر فرادستان خودهستند بی آنکه برای لحظه ای از قدرت تفکر و تعقل بهره ببرندو بالطبع صاحبان قدرت وثروت هم در ترویج این فرهنگ نقش به سزایی دارند چون انسان ها ذاتا دوست دارند که همواره مورد تعریف و تمجید قرار گیرند حتی اگر کاری مهمی انجام نداده باشند«ویُحبُّونَ أن یُحمَدوا بِما لمْ یَفعَلُوا»یعنی دوست می دارند به خاطر کارهایی که انجام ندادند مورد حمد وستایش واقع شوند.(آل عمران/158).

در محیطهایى كه چاپلوسی متداول است، هر نوع تعبیر باید مورد پسند طبقه‏ى ممتاز جامعه باشد. در نتیجه صداقت و پاى بندى به اصولى كه تامین كننده منافع واقعى مردم است، جاى خود را به تحسین مبالغه آمیز و در نهایت به چاپلوسی مى‏دهد.

قداست سازى نیز زمینه‏اى مهم براى رواج چاپلوسى است . تجربه نشان مى‏دهد كه قداست سازى‏ها باعث مى‏شود انسان در مقابل آنچه كه مقدس نمایانیده مى‏شود، زانو بزندواگر كسى به آن مقدسات معتقد نباشد، به ریا روى مى‏آورد و كسى هم كه مى‏خواهد از این وضع سوء استفاده كند و موقعیت خود را بهبود ببخشد با چاپلوسى بر ستایش افراطى روى مى‏آورد.

امروزه  شهر ما به انسان هایی نیاز دارد که سعی آنها در چاکر منشی زورمداران وچاپلوسی زرپرستان نباشد به طوری که فریاد  زنده باد و مرده بادشان اجازه هیچ نقد و بیان متفاوتی را  به منتقدان  ندهدو نمی توان با یک سری  افراد ترسو و محافظه کار و فرصت طلب که خود را همرنگ و چاکر منش طرز تفکر  حاکم می دانند به جا یگاه مطلوبی رسید.

اصطلاح نوکر بادمجان هم به کسانی اطلاق می شود که به اقتضای زمان و مکان به سر می برند و در زندگی روزمره خود تابع هیچ اصل و اساس معقولی نیستند . عضو حزب باد هستند ، از هر طرف که باد مساعد بوزد به همان سوی می روند و از هر سمت که بوی کباب استشمام شود به همان جهت گرایش پیدا می کنند. طرفدار حاکم منصوب هستند و با حاکم معزول به هیچ وجه کاری ندارند .

چاپلوس ولفظ شیرین وفریب/می ستانی می نهی چون زر به جیب