بسوی مادر

برخی ، ابعاد وجودی انسان را جسم و روح برمی شمرند ، غافل از اینکه بسیار فراتر از جسم خاکی و روح ما، این نور پیامبر اکرم(ص) و امامان معصوم (ع) است که اصل وجود ماست و خداوند آن را در میان ابعاد پایین تر ما قرار داده است . همه ما ساطع شده از آن نور عظیم هستیم و بسوی آن نیز باز می گردیم. امام صادق (ع) چه زیبا مسیر بازگشت را تبیین می نمایند. ایشان به شاگرد خود می فرمایند: اي مفضل ! آيا خورشيد را نمي بيني که از کجا عيان مي شود ؟ او جواب مي دهد : از مشرق . و سپس فرمودند : به کجا برمي گردد ؟ مي گويد: به مغرب . حضرت فرمودند :” هکذا شيعتنا، منا بدءوا و إلينا يعودون” شيعيان ما نيز اين چنين هستند . از ما آغاز (پديدار) و بسوي ما برمي گردند .

اگر بازگشت خلق به سوي خداست که “انا اليه راجعون”، در زيارت جامعه مي خوانيم”اياب الخلق اليکم” بازگشت ايشان به سوي شما اهل بيت است. هر کس اراده رفتن بسوي خدا کند از طريق ايشان بايد شروع کند “من اراد الله بداء بکم” و هرکس به سوي او قصد کند رو به ايشان نمايد “من قصده توجه بکم” که خدا با ايشان آغاز کند و با ايشان ختم کند “بکم فتح الله و بکم يختم” . این! همان مبدأ ، مسیر و مقصد حرکت ماست .حرکتی که از اصل آغاز مي شود و به اصل می انجامد. خوشا به حال آنانکه در خلال عمر مادی خویش سفر بر اين طريق را آغاز می کنند ،سرعت می گیرند و در میادین السابقین نام خویش را ثبت می نمایند. خوشا به حال انبیاء و رسل(ع) ، صدیقین، صالحین و شهدا که بهترین رهپویان این مسیر و بهترین الگوی رفتاری آن هستند.

ایام فاطمیه فرصتي است الهي که این معرفت و این احساس نیاز به بازگشت را در درونمان احياء و شعله ور سازیم . تمام محبان و شیعیان اهلبیت (ع) در وجود خود یک احساس نزدیکی و یکی بودن را با این انوار مقدس دارند . این نوع ارتباط در مورد تک تک امامان معصوم (ع) صدق میکند لیکن ارتباط فرزندی با مادرمان حضرت زهرا(س) ، حال و هوا و رنگ و بوی ديگري دارد. روحیات ،گفتار و رفتاری هم که از این نوع ارتباط سرمی زند بسیار خالص، لطیف و اثرگذار خواهد بود و ما این صادره ها را چه بسیار در شهدا دیده یا شنیده ایم.

با این منظر و این نوع نگاه ، ایام فاطمیه ، صرفاً ایام شهادت دخت پیامبر، همسرامیرالمومنین و یا مادر حسنین(سلام الله علیهم اجمعین) نیست بلکه ایام شهادت مادر ما و روزگار غريبي اصلِ ماست . يادآور پليدي ابرهاي قطور كفر و جهالت است كه بين خورشيد و انوار ساطعه آن جدايي افكنده است و این غمِ جدایی و غربتِ فاصله هاست که انسان را به عزم و حرکت و کم کردن فاصله ها می کشاند. چه خوب است اگر این روزها و شبها ، بهانه ای باشد برای حركت بر مسير نور به سمت خورشيد ، بهانه اي براي بسوی او رفتن ، فرصتی برای بازگشت، بازگشتی وجودی به سوی اصل خويش. فرصتی برای تحقق” الینا یعودون “.

بايد به آنان كه در غم فراغ مادر و در مصيبت جدايي از او ، ندبه مي كنند و بر سر و سينه مي زنند ؛ گفت: پايان همه مصيبت ها و دردها و هنگامه وصل يار صبحگاهان است كه اليس الصبح بقريب! چون فاطمه(س) در دفاع از حريم ولايت ، اين شور و اين اشك را با شعور و عزمِ بر اين مسير عجين كنيد كه مولايمان مهدي (عج) در آستانه ظهور به انتظار فاطميون ايستاده است و براي تحقق وعده هاي الهي ، ياران و اصحاب خويش را صدا مي زند.

محمد حسین فیاض