پارتی بازی از خیال تا واقعیت

« درد این جاست که درد را نمی توان به کسی فهماند»             ( دکتر شریعتی)

دردهای نگفته در جامعه بسیار زیاد است که اگر قلمی جسارت بیان ﺁن ها را به خود بدهد؛ باید تاوان شکسته شدن و له شدن خود را هم بپردازد.

بیشتر مردم ،دردها را می شناسند و هم چنین راههای درمان ﺁن را هم می دانند اما جسارت بیان ﺁن ها را به شکل علنی و رسمی ندارند بلکه در خلوت های خود از ﺁن دردها می نالند و سفره های دل خود را برای یکدیگر می گشایند و عقده گشایی در خلوت می کنند تا اغیار و جواسیس، راز درون ﺁن ها را به سرسراهای قدرت نرسانند .

یکی از این دردها، پارتی بازی است که در تمام لایه های قدرت  از بالا تا پایین بیداد می کند.پارتی بازی یا همان رابطه در همه جا حرف اول را می زند هرچند که مردم این مسئله را به صورت کلی عنوان می کنند و حتی امکان دارد در محافل رسمی هم مطرح شود اما مصادیق ﺁن را کسی بیان نمی کند.

امروزه کمتر کسی جرات می کند تا با اسم و رسم عنوان کند که ،فلان ﺁقازاده در فلان شرکت، بدون داشتن تخصص و تعهد مشغول کار است در حالی که افراد متخصص و کار بلد ،خارج از گود نشسته اندو فقط نظاره گر این بی عدالتی هستند .

نکته دردناک تر از این درد، تحمل بادمجان دور قاب چین هایی است که مانند خفاشان به انکار این واقعیت می پردازند و معتقدند که در یک جامعه اسلامی چنین چیزهایی اتفاق نمی افتد وهمه چیز را ﺁرام جلوه می دهندتا مبادا جیره و مواجب ﺁن ها قطع شود.

این کاسه لیسان که عمدتا  متعلق به حزب باد هستند بیشتر سعی دارند تا پارتی بازی را تخیل و وهم بپندارند و وجود ﺁن را به منفی بافی و سیاه نمایی ذهن مخالفانِ پیشرفت و ﺁبادانی منتسب سازند.

بزرگترین پیامد منفی پارتی بازی که سالیان سال در جامعه ما وجوددارد ایجاد بی اعتمادی مردم به مسئولان است.وقتی کسی که خود را منادی دیانت و عدالت می داند و پیشانی پینه بسته خود را به عنوان نماد دین داری در معرض دید عموم قرار می دهد و در عین حال کمترین تقیدی به این اصول اخلاقی ندارد،نتیجه ای جز سلب اعتماد مردم به مسئولان در پی نخواهد داشت.

این حقیقت تلخ را می توانید  بیشتر در نهاددرد ﺁلود افرادی بیابیدکه دربدر به دنبال کار می گردند تا قوت لایموتی برای زن و فرزند خود فراهم سازندو  این بی عدالتی ها  و پارتی بازی هارا می بینند ،  و دستشان هم به جایی بند نیست .

بنابراین به زمین و زمان بد و بیراه می گویند چون تصور می کند که  ناله های ﺁشکارﺁن ها به جایی نمی رسدو با زبان حال می گویند:

مرادردیست اندر دل اگر گویم زبان سوزد               وگر پنهان کنم ترسم که مغز استخوان سوزد.

دکتر حسین ارجمند