تابانی که نتابید
نخستین همایش ملی بزرگداشت وحشی بافقی با فراز و فرودهایش انجام گرفت و روسیاهش برای سیمای استانی ما ماند. شبکه تابان که در این مورد بخصوص اصلاً نه تابید و نه درخشید و نشان داد هنوز برای مدیرانش زود است که بتوانند ردای پیغام رسانی استان گهرخیزی چون یزد را بر تن بپوشند.
در روزهای 17 و 18 مهرماه 92 بزرگترین و مهمترین رویداد فرهنگی چند سال اخیر استان یزد در شهرستان بافق به وقوع پیوست یعنی ادیبان و کلام شناسان و زبان دانان و فرهیختگان و شعراء و نویسندگان و اهل فرهنگ در این شهر گرد هم آمدند تا راجع به یکی از چند تن سرآمدان استان گفتگویی کنند و مجلس بزرگداشتی بیارایند. از شعر و شعور وحشی بافقی دم زدند و به نام او، کام تشنه فرهنگ این استان را آبی رسانند. اما سیمای مرکز استان که پیغام بر این رویداد مهم بود، آنچنان خود را در شولای بی تفاوتی پیچید و آنقدر کم محلی کرد که آدم دلش نمی آید به مدیرانش حتی دست مریزادی بگوید.
شبکه تابان، در پوشش نخستین همایش ملی بزرگداشت وحشی بافقی، آنچنان که شایسته این رسانه محلی هست و آنچنانکه درخور نام بزرگی چون وحشی است، انجام وظیفه نکرد. این درحالیست که گاهی دقایق و حتی ساعت های زیادی را به برنامه ها و اشخاص و تفکرات و اخباری اختصاص می دهند که نه ضرورتی دارد و نه فایده ای و همین گونه می شود که رسانه ملی ما از رقابت با همجنسان خود در عالم موج خیز ماهواره و ارتباط عقب می افتد.
پرسش مشخص من از مدیران استان و شبکه تابان این است که مگر ما در استان یزد چند تن چون وحشی بافقی داریم که آوازه شعرشان از پس چند قرن زمان، تا پشت مرزهای این سرزمین رفته باشد. به تحقیق کمتر از انگشتان دستانمان.
این چنین گوهر گرانبهایی را در صدف استان یزد داشتن و شهرتش را پرآوازه نکردن نوبر عالم است. به هر زبانی که بگوئیم این نهایت کج یا بهتر است بگویم بی سلیقگی است که چنین فرصت گرانقدری در اختیار یک رسانه قرار بگیرد و نتواند از آن برای ظرفیت سازی بهره ببرد. اکنون وحشی بافقی آنقدر شناخته شده است که مدیران فرهنگی استان یزد، از او در کنار چند تن شخصیت قد کشیده دیگر استان، یک برند یا نماد مشخص فرهنگی برای استان یزد بسازند و در هر مجالی از آنها برای معرفی این استان سود بجویند. کاری که سیمای تابان ما نکرد و از کنار چنین فرصت کم نظیری، به سادگی گذر کرد.
چگونگی اطلاع رسانی شبکه تابان و نحوه پوشش این شبکه از نخستین همایش ملی بزرگداشت وحشی بافقی، مرا در این عقیده ام استوارتر ساخت که مهمترین دلیل گریز و روگردانی مردم از سیمای خودی، نگاه نامتعادل مدیران آن به رویدادهای اجتماع ماست.
محمد علی پورفلاح
سلام
بجا گفتید.جالب آنکه اگر وحشی بافقی زنده می شد هم سیمای یزد چشم بر هم می گذاشت تا راحتر بتواند برنامه هایش را در خواب ناز پر کند.چنانکه برنامه ای هم که به نام همایش وحشی بافقی پخش کردند چیزی جز طنز تلخی نبود که انگار کارگردان با سعادتمند بحدی رفاقت داشتند که ضبط پشت صحنه فیلم تبلیغی او را بر ضبط مقالات افرادی که از دور ترین شهرها آمده بودند ترجیح داد. فکر کنم شاعر پراوازه ایران از همین نامرادی ها و به حسد چشم فرو بستن ها آتشی در دل داشت.حقا که اگر وحشی زنده بود رضایت می داد که با سرمایه همشهریانش به نفع خود بهره گیرند و نانی برای یکدیگر بپزند.