لــــرزید دل فرات وخشـکید عــــطش

درآینــه آب نگـــا هش گــره خـــورد
برچشم بـــــــرادر چو ماهش گــره خورد
چشمش به میـان دجله تا سـوسـو زد
یک شعله تــــه چشم سیاهش گــره خورد
لــــرزید دل فرات وخشـکید عــــطش
مــردانگیش به جان پناهش گــره خورد
سیرا ب شـدند جـــها نیان بی تــــاب
وقتي که شماره هــــا ی آهش گــره خورد
بشکست زمان چو قامت او بشکست
ای وای چه را حت ا لتجا هش گــره خورد
بــــد مست دلان بـــی مـــروت خفـتند
وقـــتی گـــره طــــناب راهش گــره خورد
چون باد خزان نـشاند، دامــــانه شرم
تیری که به چشم سجده گاهش گــره خورد
7/1/1384خ. صفر 1426ق