کیمیای محبت یا کمیابی محبت!!!؟؟؟

امروزه در فضای خانواده ها محبت در حال کمرنگ شدن است.خیلی ها گلایه دارند فضای خانواده ی ما خشک و بی روح است. مثل یک اداره و گاهی از اداره بدتر . گاهی پدر وقتی وارد خانه می شود، سلام می کند ، غذا می خورد بعد روزنامه می خواند یا تلویزیون تماشا می کند یا اینکه با دوستانش بیرون می رود . این مسیری که ما در محبت داریم طی می کنیم نه با روح ملی ما سازگار است و نه با روح دینی ما. دین ما دین محبت است . ایرانی ها به احساسی بودن معروف هستند. بعضی ها می گویند باید دلت خوش باشد تا محبت کنی . ما می گوییم : بیاییم محبت کنیم تا دل مان خوش شود. در بیرون از خانه واژه های محبت آمیز را استفاده می کنیم و برای همکلاسی احساس خرج می کنیم , برای همکارمان هم همینطور ؛ولی برای درون خانه از محبت کردن دریغ می کنیم.

به قول باباطاهر:

دلی دیرم خریدار محبت

کز او گرم است بازار محبت

لباسی دوختم برقامت دل

ز پود محنت و تار محبت

چرا فرهنگ محبت در خیلی از خانواده های ما کمرنگ شده است؟ چرا بچه ها آرزوی محبت دارند؟ یکی از علت ها این است فکر می کنیم نیازی به ابراز محبت نیست. مثلا ما همدیگر را دوست داریم پس نیازی به ابراز آن نیست. مردم نمی دانند چرا باید محبت کنند. و نمی دانند اگر محبت نکنند عواقب خطرناکی به دنبال آن است. بعضی ها می گویند اگر شکم سیر نباشد محبت معنایی ندارد. یعنی اگر جیب شما خالی باشد نمی توانید محبت کنید. بین محبت و جیب خالی چه ارتباطی وجود دارد؟ اگر پدری از نظر مالی در مضیقه است ، باید زبانش هم بد باشد؟ فقر فقط مختص فقر مالی نیست. خطر فقر محبتی، کمتر از فقر مالی نیست. فقر محبتی خطرناک است. پدری که دستش تنگ است خوب است فقر را با محبت به خانه بیاورد نه با اعصاب خردی. باید فضای خانه یک فضای محبتی باشد یعنی فرزندان به پدری که دستش تنگ است ابراز محبت بکنند و محبت کردن به پدر را گره به کادوها نزنند. کسی که به خاطر فقر اقتصادی، به خانواده اش محبت نمی کند، در واقع یک مصیبت را دو مصیبت می کند. وقتی پدر با دست خالی ولی با دلی پر از محبت وارد خانه می شود، این فقر برای خانواده قابل تحمل می شود.

به قول شاه نعمت الله ولی:

درمحبت جان اگربازی خوش است

گرکنی بازی چنین بازی خوش است

یارکرمانی اگر چه خوش بود

دلبرسرمست شیرازی خوش است

بعضی از فرهنگ ها این قدر این نیاز را سرکوب کرده اند که حتی پدر و مادر هم فراموش کرده اند نیاز به محبت دارند. یعنی این نیازها سرکوب شده است ولی چون دین ما از محبت به عنوان نیاز یاد کرده است و فرموده: اگر مردی به همسرش بگوید او را دوست دارد، این محبت از دل زن بیرون نمی رود، ما هم از فرهنگ های دیگر نمی ترسیم و می گوییم در خانواده همه به هم محبت کنند. بعضی وقت ها به خاطر مشکلات حتی یادمان می رود به بچه های کوچک مهربانی و محبت کنیم.  پس بیائید محبت کنیم و محبت را به دیگران بیاموزیم چرا که زندگی یعنی زنده بودن یعنی فرصت بودن؛فرصت که به هر نحوی به ما عطا شده ! باید قدرش رو بدونیم . قدر لبخند یه دوست را!!قدر پیامکی که از دوست ؛ همسر؛ خواهر و یا برادر بهت میرسه ؛ قدر داشته هامونو بدونیم چرا که وقتی قدر داشته هاتو دونستی زندگی هم نداشته هات رو به تو هدیه میکنه .

ناهید مظفری